Thuis komen na de strijd

Daar zit ik dan starend over et water,de rivier staat hoog,zoals we dat hier bij ons zeggen. doe mijn kraag omhoog het is guur weer,doof mijn sigaret,en uit gewoonte roep ik mijn hond, o nee die komt niet meer,nooit meer. Die heeft zij. Het waren bewogen jaren die eindigden in een anticlimax, waar is het mis gegaan? ik weet het wel maar wilde het niet zien,jaren streed ik een verloren strijd.Na de zoveelste ruzie en na de voor mij bekende woorden dan donder je toch op..!! pakte ik mijn spullen en ging. Gek genoeg doet het me niet zoveel,ja het voelt als falen en mis mijn hond en natuurlijk is er een leegte.Maar die is alweer opgevuld, nee geen andere vrouw of hond maar HIJ roep mij,heeft HIJ altijd gedaan,alleen hoorde ik HEM niet de laatste jaren.Ik steek een sigaret op en sta op,kijk naar de bewolkte hemel,morgen is het zondag,ik ga naar Huis...