Wonen in een huis van vrede

Met een gouden feest in het vooruitzicht
wonen we samen in een huis van vrede.
Ik zou niet graag de hele reis nog weer
eens over willen doen, maar, om in een
bijbels gedachtengoed te blijven, dan lijkt
het wel of God de beste wijn voor ons tot
het laatst bewaard heeft.
De muren van ons levenshuis staan op stevige
grond terwijl we menige storm getrotseerd
hebben.

Ik zou de definitie van liefde
en het werkwoord "liefhebben" op een heel
andere manier definiëren dan, zeg, vijftig jaar geleden.
Wonen in het huis van vrede veronderstelt open handen:
het leven naar je toe laten komen,
zonder dat je daar invloed op kunt uitoefenen.
We leven niet in een maakbare wereld
en onze toekomst is ook geen maakbare toekomst.
Wanneer ik bij mijzelf blijf,
dan ben ik veel minder ik-gericht dan in vroeger jaren.
De Herder is zo'n reële persoon geworden
die alle gevoelens van welbevinden overstijgt.

Wanneer je woont in een huis van vrede
heb je ook iets om weg te geven.
De houdbaarheidsdatum van het immateriële
overstijgt verre die van alle klatergoud.
Kwaliteit is belangrijker geworden dan kwantiteit.
Weggeven en loslaten ligt meer voor de hand
dan naar je toe trekken en verzamelen.
Barmhartigheid maakt het leven rijker dan haastige spoed.

Ook het cultiveren van jarenlange vriendschappen
wordt een kostbaar goed, vooral omdat die
vriendschappen minder claimend zijn geworden.
Wanneer je woont in een huis van vrede
vervagen de tijdsgrenzen.
Soms lijkt het of perspectieven vanuit een
andere dimensie je wenken.
Je huis is stevig verankerd
en tegelijk is het samenzijn met je partner
o zo lichtvoetig.

Wanneer je veel hebt ontvangen,
wordt uitreiken naar die ander
als het ware een tweede natuur.
Je ontvangt door te geven.
De deuren gaan nooit op slot
omdat je niet weet of er misschien een vreemdeling
aan de poort staat.
En..... ik hoef niet te weten wat er achter
de volgende bocht verborgen ligt.