Onverdeelde wakkere aandacht

Langzaam stijg ik een level. Op de achtergrond klinkt een stem. Het dringt niet door.
Ik ben er bijna. De grondlinie. Ik grijp me vast en heis mezelf over de rand. Het laatste leveltje. Ik ben er, doe mijn ogen open en hoor: 'Met onverdeelde wakkere aandacht.'

Ik weet het weer. Ik bevind me op een paars matje, rood kleedje, paars kussentje, voor een begeleide reis door het lichaam. Tijdens die reis mag ik niet oordelen. Dus doe ik een poging mijn uitstapje niet te beoordelen. Het mislukt. Ik had wakker moeten blijven en mislukken x beoordelen is fout in meervoud.
Fout in meerfout, de woorden hebben me in de greep. Ook onverdeeld is onbesteed en wakker blijf ik niet. Ik loop er in vast.

Met onverdeelde wakkere aandacht begon ik aan de tenen van mijn linkervoet. Ik verkende de ruimte tussen de tenen, de botjes en de haren op mijn grote teen. Toen kwamen de nagels. De nagel van de grote teen aan mijn linkervoet is donkergrijs met okergeel en een groen adertje. De verwachting is dat de nagel zal afvallen en vervangen worden. Volgens Absalom zal dat een jaar duren. Ik herinner me hoe pijnlijk mijn voeten reageerden op de hitte en het asfalt na Lissabon. Ik voel nog hoe de tenen en de nagels klem zaten in de schoen en weet dat ik me afvroeg of de tocht volbracht zou worden.
Inmiddels zijn mijn voeten gereset, de nagels bont gekleurd en heb ik nieuwe schoenen. Donkerblauw met rood. Mijn dochter vond het nix. We zaten bij 'De Drie'. Zij showde haar nieuwe hakken. Zestien centimeter, klasse frivool. Ik showde mijn bergschoenen, klasse lomp en degelijk.

Terug naar mijn lijf op het matje.
'En op de uitademing laat je het linkerbeen oplossen in de aandacht'.
Het gebeurt weer. Ik vertrek en laat niet alleen mijn been oplossen. Ook mijn lijf verdampt in de aandacht, samen met het paarse matje en de stem die onverdeelde aandacht vraagt.
Het begint met de woorden: en op de uitademing laat je het linkerbeen oplossen in de aandacht.
Mijn been laten oplossen in de aandacht.
Een dematerialiseringsproces. Ik zie mijn been verdwijnen in mistige aandachtsnevelen, wegwaaien op de wind.
Even later bedenk ik hoe mijn been oplost in een bak aandachtsvloeistof. Ook een mogelijkheid. Goed roeren.
Weg been.

Het effect van de zin: 'oplossen in de aandacht', is dat mijn aandacht opgeslorpt wordt door gedachten aan oplossingsprocessen. Aandacht krijgt daarbij een totaal andere functie en substantie. Het transformeert in vloeistof of damp. Ik zie mist en wazigheid. Ik ruik mijn opgeloste been. Er ontstaan magische en mysterieuze rituelen. Uiteindelijk dematerialiseert mijn hele lijf. Dan verdamp ik en zweef in eigen aandacht. En verdwijn tenslotte... In een onverdeelde wakkere wereld, waar aandacht op mistige wijze rondwaart, temidden van opgeloste benen en lichamen. Hoe tegenstrijdig allemaal..

Ooit hoop ik weer te materialiseren.
Tot dan....