Lopen lukt weer, maar achter mijn knieën doet het zeer. Alsof de spieren en pezen te veel gebruikt zijn. Dat zou zomaar kunnen. Toch loop ik iedereen voorbij. Gister was er nog een hele volksstam met oranje fleece jassen die ik voorbij schoot.
Vandaag zijn er geen volksstammen, maar gewone lopers. Iemand zegt dat ik zo hard loop omdat ik Marilyn Monroe benen heb. Dat hoor ik graag. Niet vanwege het harde lopen, maar vanwege die benen
Ik maak hier en daar een praatje dan hoor je dat soort dingen. En verder is een praatje gewoon leuk.
Zo hoor ik voor het eerst tijdens de hele tocht de vraag: 'Waarom loop je?' Op de camino frances hoorde ik dat de hele dag. Hier is het een jongen uit Portugal die de vraag stelt. Hij is net afgestudeerd en loopt om de brug te slaan naar werk. Hij heeft 10 dagen en is al een eind de brug op.
Ik vertel hem wat vage dingen over doelen in mijn privéleven. Ik vind het zelf ook ingewikkeld.
Misschien heb ik de vragen nog steeds niet helder.
Ik wil dichter komen bij wie ik ben en wat ik wil in mijn leven en gedachten over het eeuwige en De Eeuwige, het universum, contact en verbindingen. Ik kom er nog niet bij. Misschien blijft wel zoeken. Deze pelgrimstocht ervaar ik regelmatig als een afspiegeling van de zoektocht in mijn leven. Soms heftig. Zware trajecten hakken erin. Alleen is een loodzwaar item. En opeens gebeurt vrolijkheid, vriendelijk, blijdschap en enthousiasme. De afwisseling is indrukwekkend. Al die dingen komen in mijn gewone leven ook voorbij.
De mooiste ervaringen zijn de contacten die ik opdeed in de albergues. Gewone dingen als samen koken, eten, praten en slapen. Vandaag trek ik dan ook de conclusie dat ik daarvan houd.
Bijna trok ik daarna de conclusie dat ik niet geschikt ben voor alleen reizen. Maar dat gaat ver. Die laat ik (nog) open.
Ondanks of dankzij alle heftigheid vind ik reizen heerlijk. Elke dag mijn rugzak pakken en verder trekken. Langs de wegen sjouwen. Stilstaan, kijken en ademen. Zon en regen. Druiven, appels en vijgen langs de kant van de weg plukken. Een cafe induiken en daar mijn benen op een stoel leggen. Een praatje hier en een praatje daar (ik ga spaans leren)
En iedere x weer verder gaan. Soms zou ik dit aldoor willen doen.
- vrijheid - wat een woord.
Opstaan en verder trekken. Een plek zoeken. Eten, slapen, praten. Opstaan en verder trekken. Steeds nieuw en steeds anders.
Vandaag een slechte dag. Morgen een goede dag.
's Morgens niet weten waar en hoe de avond erbij ligt.
Ik beland in een bunk-albergue. Twee nederlandse vrouwen die ik onderweg ontmoette bedanken ervoor. Ik doe het ermee. Ze hebben er dekens op de bedden en stapels stapelbedden. Dicht opeengepakt. De bedden zijn slap en doorgezakt.
Ik douche me en strek mijn benen op een versleten bank. Mijn linkervoet doet zeer, een beetje rood, opgezet en het jeukt.
Ik hoop niet dat er beesten inzitten. Daar heb ik nare verhalen overgehoord. Je moet de beesten eruit pulken, antibiotica slikken, jezelf desinfecteren en je kleren weggooien of zo heet wassen dat je ze daarna weg kan gooien.
Ik kijk nog es naar mijn voeten. Mijn grote tenen zijn blauw. Volgens Bernt uit Zwitserland zijn mijn schoenen te klein. De nagel zal eraf gaan en uiteindelijk, na een jaar, zal ik weer nieuwe nagels hebben. Ik geloof hem direct. Mijn voeten deden de eerste week erg zeer. Maar voorlopig doe ik het nog met deze nagels en deze schoenen. Margaret 4 en Margaret 5 droegen Merrell sportschoenen. Het lijken hardloopschoenen. Ze waren er erg enthousiast over. Ik mocht er een optillen. Er zat geen gewicht aan. Het leek me heerlijk om zo te lopen. Mijn schoenen zijn loodzwaar.
Maar vandaag ontmoet ik Birgit uit Duitsland. Ze had de Margaret's nog gezien en vertelt me dat Margaret 4 problemen heeft met de voeten. Sportschoenen en natte wegen. Zoiets was het.
Als ik weer geland ben in Nederland zal ik deskundig advies inwinnen.
Maar nu moet ik plassen.
Dat moet ik ontzettend vaak (ik zuip me het lazarus) en meestal zoek ik ergens een bosje langs de wegen, met een handje gras of wat bladeren.
Nu ga ik naar de wc. Hopelijk is er papier.
Dat is weer es wat anders.
