Don't be afraid

'Be careful,' zegt ze tegen mij.
Ze kijkt nogal bezorgd en dat maakt me bang. Ik overweeg de drukke weg te pakken. Maar ik heb een hekel aan drukte. Auto's, lawaai, asfalt en mensen. Ze doet nogal wat moeite om me de weg met de auto's op te praten.
De juffrouw van het informatiecentrum.
Eerst doet ze of er geen weg is langs het water en als ik zeg dat de man van het loket zei dat er een weg moet zijn, fronst ze en schudt haar hoofd. 'Dangerous,' zegt ze.

Samen met de man van het loket stond ik op de brug van het treinstation. Hij kwam speciaal achter het loket vandaan om me de route te wijzen.
Het meisje wilde dat ik met de trein ging. Ze had speciaal daarvoor de hele stad met mij doorlopen om me bij de trein te brengen. Bij afscheid omhelsde ze me en zei: 'good luck.'
Toen ik een kaartje wilde kopen voor de trein, bleek er geen trein te gaan naar de plaats waar ik naartoe wilde. De man wees me de route. Hij sloot het loket en liep met me naar het andere einde van de brug. Daar zag ik de rivier. Hij wees. Naar het oude fabrieksterrein. Er liepen een paar mensen.
'Daar is een pad,' zei hij 'en die gaat naar waar jij moet zijn. Good luck.'
Ik kreeg er een vreemd gevoel bij. En ik ging.
Maar wat vanboven op de brug duidelijk leek, bleek beneden een wirwar van straten, stegen en wegen.
Zo kwam ik bij de juffrouw van het informatiecentrum.

Toch ga ik, maar ik voel de angst van de juffrouw. Na een paar honderd meter is er een zijweg naar de drukke weg. Toch maar doen. Maar de weg loopt dood.
Ik ben veroordeelt tot de gevaarlijke route.
Het pad leidt rechtstreeks naar het verlaten fabrieksterrein. Vervallen gebouwen en een lugubere sfeer. Overal is graffity op muren gespoten. IJzeren staken steken omhoog. Gaten in de grond. Ik denk aan de krochten, bij de suikerfabriek van mijn stad.
Overal ter wereld zijn ingangen tot de onderwereld. Je weet maar nooit.

Op het pad rennen mannen. Gespierde mannen met bezwete ontblote bovenlichamen. Ze kijken.
Als ze voorbij zijn draai ik me om en kijk ze na.
Het pad gaat verder en verder langs de rivier. Er staan mannen met geweren. Ze kijken naar iets wat ik niet zie. Ze pakken hun geweer en richten. Er klinken schoten. Er zijn honden met tanden die scherp en wit blikkeren. De zon schijnt fel.
Buiten de mannen met geweren, de honden en de hardlopende sporters is er niemand.
Alleen ik ben er ook.

Ik vind een vogeltje op het pad. Het is dood. Even geleden leefde het nog en vloog door de lucht. Nu ligt het voor mijn voeten en is dood.
Ik denk aan de angst van de juffrouw. Ook bij het meisje zag ik angst. Ik voel mijn eigen angst.
Ik ben alleen en dwaal over de wereld. Ik ontmoet mijn krochten.
Ik denk aan het briefje met de tekst - don't be afraid - uit de Abby van Iona.
Wees niet bang.
Inmiddels weet ik dat mijn angst niet weg gaat als ik de makkelijke weg neem. Dus ga ik op reis en volg de weg.
- don't be afraid -