Oost west, thuis best.

M'n vriend was in het land, had hem een tijdje gemist. Hij was er wel maar ik zag hem niet, maar eindelijk die verwarmende vriend die mij zo goed doet, vandaag weer omarmd; de zon.

Ik ben echt een mooi-weer-fietser. Ga eigenlijk het liefst op pad als er droog weer is voorspeld. En ja na drie weken kwakkelen was er vorige week ineens een zonnige dag, met heel veel zon.

Als ik dit schrijf zit ik in de Fast Ferry naar Dordrecht, vanuit Rotterdam. Naast mij trekt Rotterdam-Zuid zich aan mij voorbij.
Er zijn weinig jongeren zo te zien, de meeste reizigers zijn mensen die de pensioengerechtigde leeftijd gepasseerd zijn.
Een oud pakhuis met een kraan ervoor aan het water, op de muren staat 'Feyenoord' en 'grofsmederij' de namen van wat eens de plaats en functie ervan weergaf.
In de verte torent de koepel en de minaretten van een moskee in Zuid boven de gebouwen uit.
Ik probeer de Kuip te zoeken tussen de rijen flats die hier loodrecht op de kade gebouwd zijn. De overkapping van de bovenste ring en de lichtmasten zijn nog net zichtbaar tussen de flatgebouwen door.

Ik zit aan de zonkant, had toch beter mijn zonnebril mee genomen. Die had me nu goed van pas gekomen.
We varen onder de Brienenoordbrug door. Ongelooflijk eigenlijk dat door mensenhanden zo'n brug gebouwd is.
Een boei onderbreekt het sterk stromende water en markeert waar het scheepsverkeer moet varen. Ik voel de kracht van de zon, die mij heerlijk verwarmt.

Deze ochtend ben ik op weg naar m'n zus, ik ga er koffie drinken. Ze heeft al gebak in huis gehaald vertelde ze mij over de telefoon.
Bij Krimpen stapt een grote groep mensen aan boord. Ik zie hoe al die verschillende soorten mensen, nu zowel jong als oud, een plek zoeken in de rijen stoelen.
De conducteur legt in helder engels uit hoe een toeristen-echtpaar met deze boot en overstap, in Kinderdijk kunnen komen.

Twee rijen voor mij zie ik een bekend gezicht. Niet iemand die ik persoonlijk ken, maar van de band die ik wel eens op tv heb gezien, de Amazing Stroopwafels. Geloof dat hij contrabas speelt. Ik laat hem natuurlijk met rust, hij zal vaak genoeg nieuwsgierige blikken krijgen denk ik.

Voordat ik in Dordrecht van boord ga, valt mij de nieuwe halte op bij Hendrik Ido Ambacht. Als ik er navraag naar doe is die inderdaad vernieuwd, volgens mij ook een stukje naast de vorige plek. Een prachtige steiger en er is ook een parkeerplaats even verderop voor mensen die daar gebruik van willen maken, zo wordt mij verteld.

De reis is zoals altijd zo weer voorbij. Ik pak mijn fiets en vervolg mijn weg.
Nog even van de zomer genieten, in Nederland wel te verstaan, als je geduld hebt tenminste.
Oost, west, thuis best!