Voortgezette mijmeringen over "normaal".

Een paar dagen geleden las ik een uiterst trefzekere blog van Matt 89 onder het kopje "Normaal". Ik vind het leuk om dagelijks door de uitgekomen blogs te scrollen en blijf af en toe weer stil staan bij bovengenoemde blog.

Er bestaat zoiets als norm overschrijdend gedrag. Dat noemen ze ook wel deviant gedrag, met andere woorden, afwijkend gedrag. De laatste decennia stak er een leuke spreuk de kop op: "Ooit een normaal mens gezien? En.........
beviel het?" Toen ik een jaar of tien was vroeg ik me zo nu en dan af, of andere mensen hun omgeving op dezelfde wijze waarnamen zoals ik.
Ik groeide op in een uiterst vredig dorpje waarvan hervormden en gereformeerden de meerderheid van de bevolking vormden. Omstreeks m'n zeventiende had ik behoefte m'n grenzen te verleggen en ging ik wonen in onze provinciehoofdstad Zwolle. Ik woonden op kamers en in het pension waar ik me gesetteld had, stelde een andere pensiongast me de vraag of ik wist wat homoseksualiteit was. Geen idee. Vanuit m'n veilig dorpje wist ik amper dat er zoiets als echtscheiding bestond. Dat was nog een tijd dat bijna alle vrouwen financieel afhankelijk waren van hun echtgenoten. De vuile was bleef binnenshuis, in elk geval binnen de normen van een calvinistisch wereldbeeld, waar ik mee vertrouwd was geraakt.

Het mooiste wat me in m'n leven ooit is overkomen, dat m'n focus tijdens m'n 15e levensjaar gegrepen werd door de bijbel. Achteraf gezien, vind ik dat een wonder. Ik wist niet anders dat pa aan tafel, na de maaltijd, elke dag een paar keer een perikoop uit de bijbel voorlas. Maar, toen ik vijftien was, begonnen de letters van de bijbel voor mij een levende werkelijkheid te worden. M'n kameraden op school vonden me maar apart met m'n extravagante ideeën wat godsdienst betreft. Er volgden moeizame jaren waarin ik me slechts met de grootste moeite kon handhaven. Maar...... ik moet eerlijk zeggen, God heeft me er steeds doorgeholpen.

Wanneer ik nu denk aan het begrip "normaal", dan denk ik aan de Mens Jezus.
Waar Adam faalde, zo deed Jezus recht aan het mensbeeld, zoals God dat bedoeld had. Ik kan alleen iets van God begrijpen, wanneer ik de evangelieën lees. Een schrijver als Henri Nouwen kan heel fascinerend vertellen wanneer bij Jezus' doop er een stem uit de hemel klinkt: "Deze is mijn zoon, de geliefde, in wie Ik mijn welbehagen heb". Dank zij het offer van Jezus, worden wij ook Gods geliefde zonen en dochteren. Vanuit onze kern komen we in de buurt van het mensbeeld zoals God ons bedoeld heeft. Hier vind ik ook de bron waar ik mijn rustpunt vind. Ondanks al mijn grensoverschrijdend gedrag word ik door God geaccepteerd als de geliefde zoon. Dikwijls moet er veel strijd in m'n denken geleverd worden om deze van God gegeven rust te realiseren. Vaak zijn het ook momentopnamen wanneer ik me dit goddelijk voorrecht realiseer. De kerkvader Augustinus zei het al: "Onrustig is het hart, totdat het rust vindt in U, mijn God."