5 augustus an Brüggen; mijmeringen

Het is net twee uur in de middag geweest. Mijn vrouw en ik zitten lekker in het zonnetje naast onze camper. Gisteren koersten we van Zeist naar Roermond. En van Roermond de grens over ligt Bruggen, een leuk stadje in een mooi Duits gebied. Vanmorgen bezocht ik het oude stadje en, aangezien we één fiets hebben meegenomen, had ik het voorrecht het stadje te bewonderen. Echt, héél gezellig. Bij het bezoek aan de supermarkt nam ik ook enkele heerlijkheden mee waar m'n vrouw van houdt.

Het leuke van samen uit zijn is eigenlijk dat je dan dubbel geniet. Vanmorgen bij ons ontbijt hadden we een uitgebreid gesprek over allerhande vertrouwelijke zaken, waar je zo in het dagelijks leven minder gauw aan toe komt.
Tweezaamheid sluit eenzaamheid niet uit. Wanneer je, elk voor zich, heel verschillend bent, zal er ook altijd een weg zijn die je alleen moet gaan. Daar is niks zieligs aan. Zo is het leven nu eenmaal. Wanneer je een huwelijk teveel romantiseert, kom je bedrogen uit.
Vroeger, bijna vijftig jaar geleden, vond ik niets prettiger, om steeds het handje van m'n geliefde vast te houden. Niet voor niks ging de verkering een paar keer uit. M'n geliefde werd er Spaans benauwd van. Nu na m'n zeventigste, heb ik het idee dat ik redelijk volwassen ben geworden en steeds meer ervaar ik het als een summum van genot om er me z'n tweetjes enkele dagen van tussen uit te gaan.. Lekker eten en drinken is een belangrijk onderdeel van onze gemeenschappelijke pleziertjes.

Wanneer het er op aan komt is mijn vrouw veel avontuurlijker dan ik. Ben ik een type die zich te allen tijde duizend en een zorgen maakt, dan is zij, bij wijze van spreken, "voor de duvel niet bang". God, in zijn ondoorgrondelijke wijsheid weet wat voor type mensen Hij zo al bij elkaar brengt. Steeds meer kom ik er achter dat we niet alleen leven op deze planeet. En hoe meer we ons open stellen voor die ander, die in onze nabijheid leeft, des te meer worden we zelf gezegend.