Hooggevoelige lezers

Gisteren, 10 juni kwamen we aan in Raamsdonksveer.
We zijn onderweg naar Zeeland voor een paar daagjes uit.
De weersomstandigheden zijn gunstig, dus waarom niet wanneer je zo'n leuke kleine camper hebt?
We kunnen ons camperbed zo opmaken dat we allebei maximaal ruimte hebben. Gisa is trots op me dat ik dat zo uitgekiend heb.
Acht uur 's morgens, ze slaapt nog en ik zit al weer te pennen in m'n schrijfblok
Inmiddels heb ik al weer een kwartier gelezen in deel 2 van "Het witte doek"
geschreven door Karen Kingsbury, één van Amerika's topschrijfsters.
Het gekke verschil tussen m'n vrouw en mij, waar het literatuur betreft, schuilt daarin, dat zij dol is op science fiction, detectives en dat soort boeken en ik zoek mijn heil in romannetjes die goed aflopen.
Een paar jaar geleden probeerde ik het beroemde boek van Francine Rivers te lezen: Bevrijdende liefde. Tot drie maal toe ondernam ik een heuse poging en....
echt...... het lukte me niet. Ik vereenzelvig me soms dan zo intens met de hoofdpersonen die de meest verschrikkelijke dingen meemaken, dat ik als het ware ineen schrompel en de moed opgeef.

En nu: vier romans van Karen Kingsbury. Waarom doe ik me dat zelf allemaal aan? Dertienhonderd bladzijden en alle toonhoogten van de liefde tussen mensen word je binnen geleid.
Gedurende enkele weken bevind je je bij voortduur in een emotionele achtbaan.
Nu is het leuke bij de boeken van Kingsbury, dat in de harten van zoekende mensen steeds "het stemmetje van de heilige Geest" om de hoek komt kijken,
die zij fascinerend verwoordt.
Vanaf m'n twintigste heb ik geen groter vreugde leren kennen in de omgang met God door me steeds meer ervan bewust te worden dat we een sprekende Heer dienen, die zijn kinderen in alle waarheid wil leiden.
Dat element is dan ook steeds de hoofdmoot in deze romans.

Soms stop ik de roman een tijdje in m'n boekenkastje aan boord van de camper
om tijdelijk wat af te koelen totdat ik weer de moed verzamel om weer verder te lezen. Ook al ben je de zeventig gepasseerd, aan die achtbaan van emoties schijn ik niet te kunnen ontkomen.
Terwijl buiten de zon in volle glorie schijnt, ligt m'n meisje nog heerlijk te slapen terwijl ik de pen hanteer en denk aan m'n achterban van funky fish.
Over een uurtje rijden we weer over 's Heren wegen, richting Zeeland en genieten van alle mogelijke avonturen onderweg.