Mijmeringen aan het Henschoter-meer

Zaterdag, 7 juni.
Rond tienen 's ochtends bewogen we ons met z'n vieren in de BMW van onze zoon richting Henschotermeer: pa, ma, zoon en kleindochter Julia. Het beloofde een zonovergoten dag te worden. Na drie minuten bevonden we ons op een voorrangsweg. Een enigszins onbesuisde fietser scheerde rakelings langs onze BMW en gaf bovendien m'n zoon een brutale opmerking. Deze zette z'n auto tot stilstand, liet het er niet bij zitten en lag op ramkoers. Oma maakte wat sussende opmerkingen. Gelukkig patrouilleerde net een politieauto die de fietser achterna reed. Intussen praatte opa op zijn onthutste kleindochter in om te vertellen wat er gebeurde.

Na tien minuten parkeerden we onze auto aan het Henschotermeer, gemeente Woudenberg. Enkele honderden mensen lagen al aan het strand op één van de mooiste plekken in midden-Nederland: een ovaal vormig meer omzoomd door de bossen van de Utrechtse Heuvelrug. Gelukkig hadden we nog alle ruimte om een mooi plekje uit te zoeken om de rest van de dag door te brengen: een komvormig stukje grond temidden van hoge naaldbomen met het uitzicht op het ondiepe meer.

Binnen tien minuten had m'n negenjarige kleindochter al vriendschap gesloten met twee jonge meiden van haar leeftijd die ook al aan het strand bivakkeerden.
Niet zonder trots bewonderde ik haar om haar sociale vaardigheden. Julia was de eerste van ons die het koude water inging. Twee uren later volgden oma en opa. Inmiddels waren de stranden rond het meer tot een paar duizend recreanten toegenomen.

Ik genoot intens van de vertrouwelijke conversatie met m'n zoon.
Een nachtmerrie-achtig scenario werd door de luidsprekers omgeroepen: een twee-jarig jongentje in een donkerblauwe zwembroek met witte stippen en zonder zwembandjes werd vermist. Het laatst werd hij gelokaliseerd bij het piratenschip. Binnen vijftien minuten werd het bericht twee maal herhaald. Onze luchtige conversatie verstomde. We reageerden met een zucht van opluchting toen vijf minuten later het verlossende bericht omgeroepen werd dat het knulletje ongedeerd teruggevonden was.

Voor m'n kleindochter en haar vriendinnetjes had ik een hangmat tussen twee naaldbomen uitgespannen. Wat een plezier hadden de meiden.
Het lukte me niet echt om met te verdiepen in serieuze literatuur, die ik had meegenomen. Ik bladerde een paar uitgaven van het protestants christelijke opinieblad "KOERS" door en met begrip las ik een artikel van Reinier Sonneveld: "Worden er in 2050 in elke kerk homorelaties ingezegend?" ??
Ik was blij dat de zon de helft van de tijd schuil ging achter een sluierbewolking. Met een voldaan gevoel koersten we rond 16.00 uur richting Doorn voor een house warming party van één van onze vrienden, die een nieuw huis had betrokken. We konden terugzien op een welbestede dag.