De jonge voorganger

Tussen 2000 en 2014 hebben we meer dan tien jaren
leiding gegeven aan een kleine basisgemeenschap,
een soort huiskerk.
We hebben ons met hart en ziel toegewijd aan God en
een groep mensen.
Soms is er een tijd om iets op te starten en soms moet je ook weten
wanneer het geraden is, je terug te trekken. We besloten tot dit
laatste in de tweede helft van vorig jaar.
De groep was naar onze mening te klein geworden.
Nog een laatste gezamenlijk diner.

Tweer weken geleden lazen we in de plaatselijke huis-aan huis-krant
dat op één kilometer van onze woning een nieuwe evangelische gemeente
van start ging. Inmiddels zijn we al enkele malen met een groep verwanten
naar hun bijeenkomsten geweest.
Diep in m'n hart ben ik ontroerd over het vuur in het hart van deze jonge
evangelist en de toewijding aan God, die zijn vrouw ten toon spreidt.
Ik ben er dankbaar voor dat mijn vrouw en ik ons beiden beschikbaar stellen
om dit evangelisch elan te ondersteunen.
Geloven in God en Zijn evangelie, dat is toch altijd weer iets dat je samen
met anderen doet.

Dit weekend hadden we twee van onze kleinkinderen te logeren.
Twee meiden van acht jaar en al jaren dik bevriend met elkaar.
Ze namen hun fietsen mee, de skeelers en met elkaar hadden we dikke pret.
Ik liet me vermurwen ook m'n skeelers van zolder te halen, die ik zeven
jaar geleden - na m'n pensionering - gekocht had.
Skeelers, helm, pols- en kniebeschermers; ik leek wel een geharnaste ridder.
Sámen op de fiets naar de skate-baan.
Bij het aanbinden van de skeelers voelde ik me stijf en stram, maar dat was
gelukkig van korte duur. De meiden genoten met volle teugen en opa ook.
Gisteren werd één van de meiden door haar pappa weer opgehaald;
de andere bleef.
Na onze gezamenlijke kerkgang van vanmorgen kon m'n vrouw lekker
haar eigen ding doen en ging ik met Julia op de fiets naar een héél grote
speeltuin, gelegen naast de Pyramide van Austerlitz.
We zaten samen in de botsautootjes, kochten een ijsje en zweefden in een
heel grote zweefmolen. Ik liep te waggelen op m'n benen toen ik er levend en
wel weer uit kwam. Julia ging nog drie keer in d'r eentje.

Vanmorgen in de kerk zongen we paasliederen.
In de speeltuin en op de fiets heb ik Julia wel twintig keren steeds opnieuw
het refrein horen zingen: "Mijn Verlosser leeft; mijn Verlosser leeft...."
Natuurlijk zong ik ijverig mee.
Ik voel me zeer bevoorrecht dat ik haar opa mag zijn en hoop van ganser
harte dat ze zich over twintig jaren nog een opa zal herinneren die de Here
van ganser harte heeft lief gehad.