Ogen; spiegels van de ziel

Vijf weken geleden was ik met m'n vrouw in Spanje
en af en toe observeerde ik de mensen, die ik daar tegenkwam.
Ik keek naar hun gezichten.
En toen dacht ik: "Ik wil dat verwoorden.
Wat gebeurt er wanneer je naar iemand kijkt".
In de achterliggende vijf weken heb ik meerdere keren gedacht:
"Wat is dat bijzondere ervan, wanneer je oogkontakt met
deze of gene hebt?"

Ik ben een romanticus tot in 't diepst van m'n ziel.
Toen ik m'n vrouw leerde kennen, verafgoodde ik haar.
Ze was de een of andere tussenvorm tussen mens en engel.
Ik was in die tijd groepsleider in Heemstede in een christelijke instelling
en volgde de opleiding voor de kinderbescherming.
Tijdens de lessen gedurende de opleiding had ik het portret van
m'n meisje pal voor me staan zodat ik dikwijls naar d'r mooie gestalte
en haar gezicht kon kijken.

Later toen ik getrouwd was, had ik de tekst ontdekt in het boek Spreuken:
"Vriendelijk stralende ogen verheugen het hart".
Natuurlijk dacht ik aan m'n vrouw.
Iemand die wandbordjes maakte, vroeg ik om die tekst
in het hout te branden.
Vriendelijk stralende ogen verheugen het hart.
Ogen zijn de spiegels van de ziel.

Rond m'n twintigste ontving ik "de doop met de heilige Geest".
Ik leerde omgaan met geestelijke gaven, waaronder profetie.
En geleidelijk aan leerde ik op verschillende manieren naar mensen te kijken.
Gewoon tussen de bedrijven door binnen het intermenselijk verkeer
maar ook binnen pastorale kontakten,
wanneer er van je verwacht werd om te bidden voor mensen.
Steeds opnieuw keek je in de ogen van mensen
en anderzijds probeerde ik contact met God te hebben
om de juiste dingen te kunnen zeggen.
Mensen zagen mijn ogen, in de hoop dat ze ook iets van Gods liefde
daarin zouden herkennen.

Tijdens m'n leven heb ik honderden pastorale contacten gehad.
Momenten dat onze ogen elkaar kruisten.
Tientallen keren vroeg ik om gebed voor m'n eigen ziel.
Dan waren de rollen omgedraaid.
De ander richtte zijn ogen op mij en vroegen God om wijsheid.

Elke dag ben ik me bewust van de aanwezigheid van mensen.
Soms bid ik met hen; lees een stukje uit de bijbel
en probeer hen te bemoedigen.
Ik vraag God ook dat Hij me bedachtzaam wil maken.
Dat ik in de ogen van mensen mag kijken
terwijl mijn ogen vervuld mogen zijn van Zijn liefde.
Nu ik zeventig ben geweest lijkt het af en toe dat de trein sneller rijdt.
Hoeveel tijd is me nog gegeven?
Ik bid dat ik tot in hoge ouderdom een dienstknecht van m'n Meester
zal blijven om mensen te zegenen met het aller kostbaarste
wat er bestaat: de liefde van God.