Het geven van een hug

Ik weet eigenlijk niet goed wanneer in Nederland
het geven van een hug gemeengoed is geworden.
Op z'n vroegst ben ik daar zo'n dertig jaar geleden
mee begonnen.
Mijn ouders en grootouders, mijn ooms en tantes,
heb ik nooit zien huggen.
Bij één van m'n vroegste herinneringen, dat zal dan ook
zo'n dertig jaar geleden zijn, haalde m'n vader me af
van het treinstation in Hardenberg.
Ik dacht: "Ik geef hem een stevige hug."
Nou, ik had ook wel een eikenboom kunnen omhelzen.
Het voelde niet echt lekker.
Dat was tegelijk ook onze laatste knuffel.
Daarna heeft hij niet zo lang meer geleefd.

Toen ik, een paar weken geleden, na onze terugkeer van een vakantie,
één van m'n zonen een hug wilde geven, was dat ook maar een
armoedige schermutseling.
Huggen tussen vader en dochters gaat mij nog het beste af.
Huggen met m'n oudste zoon lukte ook al voor geen meter.
Wat is dat toch, dat het "ons" mannen dikwijls zo moeilijk lukt
om onze affectie te laten zien?
Slechts hoogst zelden geef ik een andere man een hug.
Eén vriend ken ik bij name, die mij ongedwongen een hug geeft.
Dat voelt goed.
Mannen en lijven; je zou er een boek over kunnen schrijven.
Het tonen van affectie is echter wel een levensvoorwaarde.
Ik zit nog steeds in de leerschool.
Wie geeft er mij een knuffel?
Het mag, wat mij betreft, ook een virtuele knuffel zijn.