Onderweg

Tussen 10 februari en 21 maart zijn we zo'n veertig dagen onderweg geweest waarin we zo'n vier duizend kilometer reden en om en nabij 25 verschillende plaatsen in Spanje bezochten. En dan ben je weer thuis. Je probeert het gewone ritme weer op te pakken. Ik zelf moet er erg m'n best voor doen om niet alles tegelijk te willen doen. Wanneer ik 's nachts ga slapen, merk ik, dat ik weer op reis ben, van de ene plaats naar de andere. Dezelfde droombeelden komen steeds weer op in m'n mind. Door een blog te schrijven, roep ik de beelden even een stop toe. Ik ben terug in het hier en nu.

In Torrox-Costa, ergens in Zuid Spanje, vond ik aan het strand een schitterende ovale witte kiezelsteen. Ik dacht, die neem ik mee. Tegelijk denk ik aan Openb. 2:17, waar ik lees: "Aan wie overwint, zal Ik geven te eten van het verborgen manna, en Ik zal hem een witte steen geven met op die steen een nieuwe naam geschreven, die niemand kent dan die hem ontvangt."
Dat zegt Jezus tot de christenen, die in Pergamum woonden. En over de hoofden van die mensen van toen, zegt Hij het ook tegen ons. Die witte steen is voor mij iets tastbaars. Ik kan die vastpakken en in m'n handen voelen en tegelijk denken aan Jezus' belofte.

Er komt een moment, ergens in de toekomst, dat het meest eigenlijke van m'n identiteit onthuld zal worden en dat zal tot uitdrukking komen in een naam die precies bij mij past. Ten opzichte van geen enkele andere mens hoef ik mij meer te bewijzen. Ik hoef niet meer te rennen van hot naar her om aan anderen te laten zien hoe zo'n voorbeeldige christen ik wel ben. De trein is tot stilstand gekomen. Ik zet onze camper niet opnieuw weer in beweging om verder te rijden. De portie liefde waar ik mijn hele leven naar gehunkerd heb, wordt dan ten volle vervuld. Doe ik hier dikwijls nog m'n uiterste best om een groot aantal geliefden en vrienden en verdere kennissen het naar de zin te maken en daar plezier aan te beleven............ eens komt dat moment dat je af moet haken.

Iemand komt naar me toe met een kostbare witte steen. Verwonderd neem ik die steen van Hem over en realiseer me dat er een naam op geschreven staat die exact uitdrukt wie ik ben. Hij geeft me ook een mandje met het verborgen manna, een spijs van hemelse oorsprong. Ik zie het al voor me.
Tijdens onze vakantie was m'n vrouw verzot op die overheerlijke Spaanse worsten en ikzelf had de chocola met noten ontdekt. Dus we snoepten meer dan dat we thuis gewend waren.
Jezus verrast me me met een nieuwe naam en met hemelse spijs.
Het lijkt allemaal wel heel erg ik-gericht om op deze wijze m'n gedachten te laten gaan. Echter, ik mag me realiseren dat er iemand is die precies weet waar ik m'n hele leven naar op zoek ben geweest. Wanneer dat moment aanbreekt, mag ik het stuur uit handen geven.