De betovering van Maria La Gorda

Ik ben aan het einde van de wereld. Het westpunt van Cuba. Verder kun je niet, daar stopt de wereld. Vandaaruit kun je alleen nog onderduiken en doorzwemmen tot je aan de andere kant van de wereld weer omhoog komt. Of betovert raakt en opgaat in het sprookje.

Ik ben aan zee. Vanuit mijn kamer loop ik zo het strand op, het water in en duik onder.
's Avonds zet de zon de horizon in vuur en vlammen. Laaiend te kijk. Het water brandt.
Ik staar over zee weemoedig en wankel. Verlangend.
Op het einde van de pier, zitten op ruige stenen.
Kijken en opgaan in oneindige verten.
Het water beweegt, danst en speelt met licht en donker en vuur.

Ik ben aan Playa Maria La Gorda. Volgens een de verhalen was Maria La Gorda (de dikke Maria) een ontvoerde Venezolaanse. Piraten hadden haar gekaapt en meegenomen, vervolgens leden ze schipbreuk. Maria overleefde en bleef alleen achter op het strand.
'Daar begon ze met veel succes zowel water als haar omvangrijke lichaam aan zeelui te verkopen, tot ze voldaan en vermogend stierf.' (volgens de gids)
Een verhaal om even bij te gaan zitten. Op Playa Maria La Gorda. Waar anders. Uitkijkend over de zee, waar kapers en piraten macht en schrikbewind uitoefenden. Maria roofden. Van huis wegvoerden, om ten onder te gaan. Maria overleefde en moest het maar zien te redden. Met lijf en water. Ze stierf vermogend, aldus de verhalen. En voldaan, dat ook nog es.

Ik ben aangekomen in een nederzetting voor duikers. Een duikhotel, een duikrestaurant, een duiklodge, een duikboot en een decompressiekamer. Overal lopen de duikers.
Je kunt ook zwemmen en snorkelen en langs het strand lopen, staat in de folder.
En de zon zien ondergaan, bedenk ik.

Ieder x is duiken weer spannend, is mijn ervaring. Maar ik word meegenomen in de drukte. Ieder doet zijn duikdingen. Inschrijven, duikset samenstellen, een wetsuit, brr het is een shorty. De cubaanse divemasters hebben zelf een compleet pak met cap en zeggen dat een shorty goed te doen is. Gelukkig..
We gaan naar de boot, duikset prepareren, en dan full speed naar de duiklocatie. De groep is groot, we splitsen. Ik ben blij met mijn ervaring als duiker. Tips, aanwijzingen en controles, zoals ik die gewent ben, gebeuren hier niet zo.
Ik spiek en controleer me zelf.
De briefing is kort en erg bondig.
Het water in.

Vanmorgen duik ik onder bij El Amirante. Een duikstek met a black wall of coral.
Gister had ik nog wat moeite met zee en duiken. Ik moest hoesten op 12 meter diepte en dat is niet handig. Zo ontspannen mogelijk ademhalen. En slikken vanwege de kriebel.
Daarna kreeg ik het koud, maar gelukkig had ik mijn shorty.
Vanmorgen ga ik naar 30 meter diepte. Ik had me voorgesteld dat het daar kouder zou zijn, maar heb nergens last van. Het duiken is mooi. Ontspannen beweeg ik me.
Ik wilde schrijven -ontspannen zwem ik- maar duiken is een andere beweging.
De armen over elkaar of de handen gevouwen. De benen met zwemvliezen bewegen vanuit de heupen rustig op en neer. Alles slow en ontspannen, dat is het concept.
Ik kijk naar de vissen. Die zwemmen ook niet. Ze bewegen. Soms alleen met het lijf. Vloeiend, sierlijk. Soms gebruiken ze de vinnen.
Bewegen als een vis. Ik move alleen mijn staart.

We zakken naar een meter of 30. Rechts van ons een muur van koraal. Links oneindig blauw. Volgens de duikinstructeur meer dan 1000 meter diep.
Het landschap, wat schrijf ik? Landschap? Waterlandschap, waterschap...?
De bodem van de zee en haar begroeiing blijven me iedere x verbazen. Het is ongekend, letterlijk -niet gekend- nergens op het land gebeurt wat onder water gebeurt. Beschrijven is behelpen met taal van een andere planeet.
Ik zie een koraalwal afgewisseld met witte zandvlaktes. Donkere koraal begroeit met varens, mossen en bekers, grote vazen en kruiken. De vormen zijn vreemd, bizar en kronkelachtig, grillen. Gaten en holen, spelonkachtige ingangen en grotten van overhangend koraal. Overal zwemmen vissen, ik zie scholen paarse vissen, ertussen zwemmen grote kleurrijke vissen. Waterwezens. Ik zie de zeemeermin. Zeenimfen. De zeemeerman werp kushandjes. Cuba... zelfs onderwater...
Wezens met lange dunnen sprieten. Het kanarie geel van vazen als een bundel pijpen, herinnert me aan mijn gele plafond thuis. Paarse vissen. De Lionvis, een bekende van Koh Tao. Donkere koraal als hersenen. Witte zandwoestijnen.

Boven mijn hoofd verschijnt een bootje..
Die verwachtte ik al..
Een roeiboot..

maandag 2 maart 2014