De spaanse moslimman

Na een zwerftocht van tien dagen door Frankrijk en Spanje hadden we ons genesteld aan een idyllisch plekje aan de Spaanse kust op de grens tussen Murcia en Andalucië. 's Ochtends vroeg om negen uur verlieten we met onze camper Carthagena en koersten weer naar de middellandse zee, richting provincie Andalucië. Rond het middaguur had ik per fiets de omgeving verkend en boodschappen gedaan in een supermercado te Aguilas. Vol trots kwam ik terug met een tas vol boodschappen voor slechts tien euro en 73 cent.
De vrije camperplaats aan een prachtige baai lag tussen de heuvels. Vanuit onze camper hadden we een vrij uitzicht op de zee, tezamen met zo'n twintig andere camperaars die over een groot terrein allemaal zo hun eigen plekje hadden gevonden.

Rond half drie kwam een wandelaar van tussen de heuvels onze richting opgelopen en informeerde hoe laat het was. M'n vrouw lag in badpak heerlijk te zonnen. Ik had me overeind gehesen om onze wandelaar te woord te staan. Na enkele minuten kwamen we met z'n drieën in een geamuseerd gesprek terecht. Na twintig minuten staande een gesprek te hebben gevoerd nodigde ik de vriendelijke spanjaard uit plaats te nemen op één van onze campingstoeltjes zodat ik ook zelf weer kon gaan zitten. Na nog een kwartier bood ik Michaelo (gefingeerde naam) wat te drinken aan. Gisa had inmiddels een korte broek over haar badpak aangetrokken zodat we op gepaste wijze onze conversatie konden vervolgen. Michaelo, een Spaanse veertiger, was opgeleid als leraar Frans. Maar door de algehele financiële malaise helaas werkeloos.
We voerden onze conversatie in vijf talen: Nederlands, Frans, Engels, Duits en in het Spaans. Omdat we noch het Spaans en noch het Frans goed beheersten wisselden we toch het meeste in de Engelse taal onze gedachten. Nu Michaelo werkeloos was, was reizen en trekken z'n grootste hobby en Marokko z'n meest specifieke vakantieland.
We vertelden dat de Marokkaanse bevolkingsgroep ons in Nederland dikwijls voor veel problemen stelden. Maar dat in Gods ogen elk individu even waardevol is als wie dan ook. Gisa vertelde hoe we een aantal jaren geleden een Marokkaanse jonge vrouw met haar kindje gedurende enkele weken in ons huis hadden opgenomen, een vrouw die door haar man verstoten was.
We vertelden ook dat onze jongste zoon met z'n vrouw aspiraties hadden om naar Brazilië te gaan om zich actief in te zetten voor de opvang van dakloze straatkinderen. Michaelo was met z'n vriend ook in Brazilië geweest. Op de vliegreis was z'n vriend opgepakt vanwege het bezit van drugs in z'n bagage, die heimelijk geheel onwetend door een ander daarin gestopt was, maar desondanks veroordeeld werd tot vijf jaren gevangenisstraf.
Michaelo hing het moslimgeloof aan. Vooral een moslimse leefwijze sprak hem aan. Hijzelf was geen moskee-bezoeker. Wij getuigden van ons christelijk geloof en ik liet hem een bijbel zien, ons meest kostbare boek. Ik vertelde hem dat ons geloof elke vorm van religie oversteeg en dat we God op een heel persoonlijke manier konden leren kennen. Ik probeerde over te brengen dat een mens wederom geboren moest worden.
We praatten uitgebreid over de Europese economie en verder over alle mogelijke onderwerpen. Michaelo liet doorschemeren dat hij homofiel was en om die reden het niet zo begrepen had op de rooms katholieke kerk.
We probeerden over te brengen dat we op grond van Matthéüs zeven onze medemens niet willen oordelen. Gisa haalde Matthéüs vijf aan en vertelde hoe Jezus ons duidelijk maakte om ons leven met onze naasten te delen zonder die ander onze levenswijze op te dringen. We gaven hem ons adres en telefoonnummer en nodigden hem hartelijk uit om ons in Nederland te bezoeken. Na ruim twee uren in vijf talen geconverseerd te hebben namen we afscheid van elkaar en volgde ik hem met m'n ogen toen hij al wandelend tussen de heuvels door zich aan m'n gezichtsveld onttrok. Rond één uur 's nachts overdacht ik onze bijzondere ontmoeting en kon de verleiding niet weerstaan om alles op papier te zetten.