De krochten van Havana

Nachts is de stad gevaarlijk. Overal in de wegen zitten gaten. Er is geen licht. Lampen doen het niet. De gaten zijn diep. Voor je het weet verdwijn je onder de grond.
Het staat in de gids.

Vannacht ervaar ik het.
De straat is duister. Ik loop langs donkere figuren. Ik struikel. Zie schimmen. Mijn voeten til ik hoog op om niet voorover te slaan. Een tak slaat in mijn gezicht. Auw. Mijn hoofd. Ik moet voorzichtig doen. Ik probeer mijn ogen aan het donker te laten wennen. Sta stil. Haal adem. Het stinkt. Ik zie..

Ik zie een man zonder benen. Hij zit op de grond.
Ik hoor gillen. Het geluid komt ergens van boven.
Het gebouw waar ik sta heeft geen deur. Een stuk muur is ingestort. Grauw, grijs, zwart. Brokken puin. Een jongen rent langs me. Opeens is hij verdwenen. Weg. De grond in. Ik zie het niet goed. Duisternis verhult. Honden blaffen. Ik loop langs een kooi met hondjes. Ze ruiken dood. Een vrouw belt bij een telefoonpaal.
IJzeren staken komen uit de grond. Ik steek erlang. Bloed langs mijn been.
Oude auto's. Mooi van voren. Zwart en stinkend van achteren.
Voorzichtig loop ik verder. De straat is glad en glibberig. Vanboven stort water op mij. Nat en vies. Het stinkt naar riool en afval. Ik huiver.

Een donkere magere man schuifelt langs mij. Hij heeft stokken onder zijn oksels. Zijn gezicht, huid met beenderen, een bult bij zijn oog. Hij steekt zijn hand uit. Komt dichterbij. Een stap. Een oog kijkt mij aan. Een ander oog is er niet. De man pakt mijn arm. Hij knijpt erin. Strekt zijn hand voor mijn gezicht.
Ik weet het. Hij moet geld en ik ga dat geven. Want ik heb geld en hij heeft alleen wat hij heeft. Ik heb brood en kleren. Ik heb geld. Ik ben rijk.
Hij heeft 2 stokken en anderhalf been.
Ik tast in mijn buidel. Papiergeld. Hij grist het uit mijn hand alsof hij er recht op heeft.
Dan is hij weg. Verdwenen.
Had ik bedankt verwacht?
Bedankt waarvoor?
Of moest ik hem bedanken? Omdat ik geluk heb. Leven. Kansen. Gemak.
Ik zoek hem. Hij is verdwenen. Uit de grond rijst een vrouw. Ze wijst naar een man in een stoel op wielen. Hij heeft geen benen. Ze houdt haar hand op. Uit de grond komen mensen zonder handen, zonder armen, zonder benen, zonder hoofd. Huilende kinderen. De vrouw houdt haar hand op. 'Geld.. help ons..'
Ik ren weg. Ik hoor de vrouw lachen. Hard, snerpend en schel.

'Het leger der ellendigen is groot,' zegt een man. Hij praat een taal die ik niet ken, maar ik versta het wel.
'Kom,' zegt hij.
We gaan. Een kroeg. Muziek. Oude mannen. Dansen.
Rum en sigaren. Ik kijk. Blij. Vrolijk. Geluk.
De andere kant?
Ik weet het niet. Ik voel me vies, klef en stinkend. Wat gebeurt er?
De man is knap. Een lekker ding.
'Alleen rondlopen is niet goed,' zegt hij.
Waar is je huis?
'Alleen slapen is niet goed,' zegt hij.
De deur is dicht. Op slot. Ik ga naar de wc.
Daar is deur naar buiten.

Ik ben alleen.
Het is donker.
De nacht is gevallen. Letterlijk. Over de stad. Als een verstikkend deken.
Heet, stinkend, zwart, krijsend.
Onontkoombaar.
Donker.
Drama en verschrikking.

De krochten van Havana