Op zoek naar het licht van warme zonnen

Ik heb je wel zien lopen, m'n kind,
laat op de avond, op dat smalle weggetje nabij Zonderland.
Je waande je onbespied,
zoals je daar liep met hangende schouders
en je had mij niet opgemerkt.
Je zeeg neer op die bank bij het rozenpriëeltje,
daar aan de rand van het dorp..
Je dacht aan vroeger, aan de dagen van weleer,
toen je nog een vrolijk kind was, onvermoeibaar
en voor de duvel niet bang.
Ik heb je wel gevolgd al die jaren
toen je daar liep over lanen en langs straten
tijdens jouw eindeloze tocht op zoek naar het licht van warme zonnen.

En nu zit je hier om even op adem te komen.
Je staat het jezelf toe om je emoties de vrije loop te laten
en je huilt hete tranen van onbegrepen verdriet.
Tussen jouw tranen door merk ik ook heel veel boosheid op.
Zij zagen jou niet staan,
die momenten dat jij je niet kon verweren
en je moest luisteren naar al die aantijgingen
die naar je hoofd werden geslingerd.
Je hebt het maar over je heen laten gaan.
Jij was mij ook een beetje kwijt geraakt.

Vind je het goed dat ik naast je kom zitten?
Huil maar flink uit.
Tijdens die lange jaren heb ik je nooit veroordeeld.
Ik heb het wel begrepen hoe je terecht kwam
in oorden van mistige gebieden.
Er is je veel onrecht aangedaan.
Je miste de kracht om het bij mij te brengen.
Zonder dat je het wist heb ik je wel steeds opgezocht
maar op de een of andere manier merkte je me niet op.
Je wilde sterk en onafhankelijk zijn
en je vond het moeilijk om aan je zelf toe te geven
dat je ook zo jouw zwakke kanten hebt.

Waar was je toch, mijn kind, al die jaren
toen je op zoek was om een uitweg te vinden
uit dat labyrint waar je de weg was kwijt geraakt.
Troostend leg ik mijn hand op jouw schouder.
Van mij kun je het wel verdragen.
Je hoeft niet flinker te zijn dan jij je voelt.
Ik wil wel heel graag dat je bij jouw verdere tochten
op mij zult leunen en je hartzeer met mij zult delen.
Niemand hoeft hier iets van af te weten.
Jouw geheimen, jouw onuitgesproken verdriet
zijn bij mij absoluut veilig.
Je zult zien hoe het helpt wanneer jij jouw zorgen met mij deelt.
Ik vind het fijn dat je toegankelijk bent voor mijn gedachten
en een beetje licht toe laat voor jouw vermoeide geest.

Ook die echoën van schreeuwende stemmen uit het verleden komen tot rust.
Ik leg mijn vrede in jouw ziel
en geef je nieuwe kracht voor de reis die nog wacht.
En dan, m'n kind, bij gevaren zal ik jouw hand vast houden.
Aan het einde van deze lange tunnel
gloort er weer licht aan de horizon.
Tijdens momenten dat je gedachten met je op de loop gaan,
zal je aan mij denken als aan iemand die te vertrouwen is.
Gedurende die lange weg zal ik je schragen en heel dicht bij je zijn.
Ik zal je niet begeven;
ik zal je niet verlaten.

"Een langgerekt hopen maakt het hart ziek,
maar een vervulde begeerte is een boom des levens." Spr.13:12