De huizen hebben gezichten

Vijfenzestig jaar geleden,
toen ik nog een kleine jongen was,
liep ik maanden lang rond met de idee,
dat veel huizen van het dorpje waar ik woonde gezichten hadden,
gezichten overeenkomstig met de bewoners die in die huizen woonden.
Ik vond dat eigenlijk wel heel grappig.
Ik paste de gezichten aan, aan de voorgevels
en was dan verwonderd over mijn vindingrijkheid.
Ons dorp was vooral een agrarisch dorp
en de hoge smalle ramen aan de voorgevel
waren toch sprekend de ogen van de boer die de hoofdbewoner was.
Van een rijtjeshuis waren de overeenkomsten minder duidelijk.
Bij sommige boeren was ik kind aan huis
en deze ontdekking was voor mij een reuze hulp
om mijn wereldbeeld in eenvoudige contouren vorm te geven.
Het spitse huis waar ik zelf woonde
was een duidelijke illustratie van de krachtige ondernemingszin
van 'm'n vader die een grafisch bedrijf bestuurde.
Jammer genoeg waren m'n beide broers veel ouder als ikzelf
en om die reden miste ik het klankbord van mijn vernuftig
gevonden ontdekkingen.
Woonde vos maar in m'n buurt
of kwam uil maar eens aanvliegen,
die zouden vast begrip hebben omtrent die wonderlijke roerselen in een kinderziel.

Mijn vrouw en ik wonen in een hoekhuis,
dat deel uitmaakt van kleine straatjes waarin twee blokken van vijf huizen
met een afstand van twintig meter tegenover elkaar staan.
In de brievenbussen van enkele van die huizen
heb ik zo onopvallend mogelijk een kaartje gestopt
om hen prettige kerstdagen toe te wensen.
M'n verstelbare groen leren stoel staat zo opgesteld
dat ik het doen en laten van twee van onze overburen
goed in de gaten kan houden.
Ik ben nog herstellende van een bronchitis
en heb weinig energie voor activiteiten
en verval dan soms tot een passieve vorm van staren.
Daar moet je natuurlijk wel voorzichtig mee zijn;
een ander zou zich wellicht bespioneerd wanen.
En al denkende probeer ik de huizen van onze overburen
opnieuw gezichten te geven.
Het lastige is dat in die achterliggende decennia
m'n wereldbeeld zo ingrijpend veranderd is.
Kon ik de wereld om me heen nog maar zien
als met de ogen van een kind
en denk met heimwee terug aan een tijd uit een ver verleden.