Trouwen is niet voor luie mannen

Ik had ook kunnen schrijven: "Trouwen is niet voor luie mensen".
Maar ik vind het eerlijker m'n betoog te beperken tot m'n eigen sexe-genoten.
Ook bedoel ik niet in de eerste plaats met het bijvoegelijk naamwoord "lui"
hun fysieke geaardheid. Natuurlijk vallen vrouwen ook op mannen die er niet vies van zijn om hun handjes te laten wapperen.
Maar om een duurzame relatie aan te kunnen moet een man beschikken over een krachtige positieve levensinstelling met de flexibiliteit om voortdurend zijn inzichten aan te passen in veranderende situaties.
De laatste weken dacht ik regelmatig na over Paulus' advies, dat het de eerste opdracht voor een man is om z'n vrouw te behagen.
Omdat vrouwen niet langer financieel afhankelijk zijn van mannen hebben ze echt geen zin om al te snel met een knappe gozer het huis te delen. Een beetje man zal zich moeten bewijzen en het perceptie-vermogen van een vrouw is slim genoeg om hoofdmotieven van bijmotieven te onderscheiden. Het is soms net zoals in het dierenrijk dat vrouwen het leuk vinden dan mannen de competitie met andere mannen aangaan om door één van hen te worden veroverd.
In diepste wezen wil élke vrouw veroverd worden. Wanneer je als man de geestelijke souplesse mist om uit te vinden waar het hart van die ene speciale vrouw naar verlangt, nou, dan kun je het wel schudden.

Dat houdt nog niet in, dat je als man dan minder waard bent. Soms moet je accepteren dat niet elk doel in jouw leven haalbaar is en soms roept God ook mannen voor een celibitair leven om Hem met alle krachten toegewijd te zijn.
Voor een duurzame relatie moet je de bereidheid hebben je leven lang hard te willen werken om het jouw geliefde naar de zin te maken. Het lijkt discriminerend maar zo bedoel ik het niet, maar een beetje slimme vrouw heeft echt geen zin om met de eerste de beste ...... te trouwen. Ook maatschappelijk moet een man kunnen bewijzen dat hij z'n mannetje staat.

Ik wil er me niet op laten voorstaan, maar vanaf m'n prille jeugd heb ik m'n hele leven in vuur en vlam gestaan voor koning Jezus. Er was me niets te dol om Hem te volgen en m'n eigen belangen opzij te zetten. Toen ik in 1964 de bijbelschool in Groningen verliet, had ik al gehoord over een fijn christelijk gezin in het stadje waar m'n ouders woonde. Een gezin met nog drie ongehuwde dochters. Ik heb "de koe bij de horens gevat" en ben recht op m'n doel afgegaan en heb aangebeld bij hun woonhuis.
"En ze leefden nog lang en gelukkig".
Het is, zoals de bijbel zegt: "Een drievoudig snoer wordt niet spoedig verbroken".
Uiteindelijk is het nog eens God Zelf die mensen bij elkaar brengt. En, meestal, doet Hij dat niet buiten onze eigen inzet om.