Adam op zoek naar z'n verdwenen rib

Ook al ben ik oud en der dagen zat, ik ben nog altijd op zoek naar het mysterie van die verdwenen rib. Wat in der wereld heeft me ooit bezield om te willen trouwen. Niet, omdat ik ontevreden ben, integendeel. Maar het idee kwelt me, dat het soms lijkt of ik een valse start heb gemaakt. Het ontbrak me aan een rugzakje met tools. Ik voel wroeging over al die lieftallige meisjesharten die ik, gedurende m'n adolescentiejaren, brak. Ik was die vlinder die van de ene naar de andere bloem vloog en in m'n onnozelheid joeg ik de harten van de meisjes op hol. Ik heb m'n zonden betreurd en uiteindelijk is het toch nog goed met me terecht gekomen.

Van tweezaamheid groeide onze unit naar zeventien personen. De jongste twee zijn ruim tien maanden, beiden op dezelfde dag geboren. Wanneer ik m'n leven zou mogen overdoen, zou ik weer willen trouwen met dezelfde vrouw. Ik bewonder haar die al die jaren m'n onhebbelijkheden heeft verdragen. De apostel vermaant me: "Wie.... gehuwd is, draagt zorg..... hoe hij zijn vrouw zal behagen". Na vijfenveertig jaren realiseer ik me dat ik dit veel meer had moeten doen. Ik kom er achter dat ons huwelijk aan kwaliteit wint nu ik m'n doelstellingen en prioriteiten verschuif waar die ander zich prettig bij voelt.

De geschiedenis is maar al te rijk aan voorbeelden over grote mannen van God met een waarlijk zegenrijke bediening terwijl hun huwelijken strandden. Wellicht zouden ze gelukkiger zijn indien ze ongehuwd waren gebleven, of, er langer bij zouden hebben stil gestaan, dat, wanneer je een vrouw trouwt, dat zij in persoon dan jouw eerste opdracht is om er alles aan bij te dragen haar waarlijk gelukkig te maken. Dus, geen verborgen agenda's of carrière-drang. Ik moest ook verlost van het sprookje dat vrouwen volmaakt moesten zijn. Gelukkig maar.