Ik leef langs de tijdlijn van letters

Ik leef langs de tijdlijn van letters en woorden.
Sinds enkele weken heeft m'n kleindochter Julia van zeven
een spelletje ontdekt.
Ze haalt een woordenboek uit onze boekenkast,
slaat die op een willekeurige bladzijde open en prikt er een woord uit.
Dat woord leest ze hardop en vervolgens noemt ze
- zonder daarbij nog in het woordenboek te kijken -
in perfecte volgorde de letters op waarin het woord gespeld staat.
Uiteraard geniet ze van de aandacht die ze van haar omgeving krijgt.
En zo, al spelenderwijs, wordt ze ingewijd
in het mysterie van wat woorden met iemands leven doen.

47 Jaar terug in de tijd.
Ongeveer één keer in de week kwam de brief van m'n meisje,
het bekende vertrouwde handschrift op de enveloppe, gericht aan mij.
Alle geschreven woorden gleden rechtstreeks m'n hart binnen.
Een maand geleden woonden we een kerkdienst bij waarbij de
prediker het over "de eerste liefde" had.
Om z'n betoog te ondersteunen had ie een hele stapel liefdesbrieven
meegenomen. Ik kon er me alles bij voorstellen.

Geschreven woorden, gesproken woorden.
De chemie van woorden is steeds een bindend element geweest
binnen onze relatie.
Woorden leidden me tot de ingang van begrippen en betekenissen
op dezelfde wijze zoals m'n kleindochter Julia de wereld aan het verkennen is.
Ik heb net de laatste thriller "Illusie" van Frank Peretti gelezen
en al lezenderwijs kom je in de ban van het verhaal
en de fascinatie van woorden.
Wanneer ik aan God denk, dan laat ik me steeds weer inpakken door woorden
die landen in m'n hart gedurende momenten wanneer ik aan Hem denk.
Voor een belangrijk deel ervaar ik zijn liefde in woorden
en het geheel van die woorden worden getransformeerd
in begrippen en gevoelens van genegenheid, verwondering en herkenning.
God ontmoet ons in woorden.
Ik krijg er gewoonweg niet genoeg van.
Ik luister intens naar wat mensen mij vertellen
en realiseer me dat ze geschapen zijn naar Gods beeld en gelijkenis.
Ik leef langs de tijdlijn van letters en woorden.