Lief moedertje toch .......

Het zit zo.
Woensdag, 13 maart was m'n zusje jarig.
Bij het plaatselijk VVV kantoor had ik al een kadobon gehaald
van twaalf en een halve euro.
Ik was verrast toen m'n vrouw me aanbood: "Zal ik met je mee gaan?"
Het sneeuwde 's morgens toen we op verjaarsvisite gingen.
Toen ik in 1942 geboren werd, hadden m'n ouders gehoopt
dat het een meisje zou zijn.
Gelukkig kwam m'n zusje, als hekkensluiter, vier jaren later ter wereld.

M'n zusje had heerlijke eigen gemaakte kwarktaart klaar staan.
Hoewel we slechts twintig kilometer bij elkaar uit de buurt wonen,
zien we elkaar hooguit een paar keer per jaar.
We genoten die ochtend van een paar uren samen zijn.
Een week later zou ik jarig zijn. Een onmogelijke leeftijd: 71 jaar.
Via de mail had ik al aangegeven dat ik dit jaar m'n verjaardag niet wilde vieren.
Evenals in ons huis is het huis van m'n zwager en zus gevuld met boeken.
M'n zusje had een stuk of twintig boeken bij elkaar gesprokkeld,
die zij overtallig had en mij meegaf voor mijn verjaardag, die ik niet wilde vieren.
Tussen de verzameling boeken vond ik één bizonder waardevol juweel:
een ingebonden cahier van 80 bladzijden,
waarin mijn lieve moeder met het haar zo prachtige handschrift,
enkele gedichten had geschreven.
Het derde gedichtje luidde:

Ik weet wel God....

Ik weet wel God, dat ik steeds dingen doe
die U bedroeven , maar die 'k niet kan laten.
En dat ik mij zo grenzeloos kan haten,
maar 't vechten tegen 't kwaad maakt mij zo moe.

Ik weet wel God, dat ik toch nooit in staat ben
om te leven, zoals Gij zoudt willen.
Mijn honger naar de zonden moet ik stillen,
mijn leven is één hunkering naar het kwaad.

Maar al mijn boze driften God, waarvan
ik daag'lijks walg, hebt Gij in mij gegeven.
En alles, ook mijn nutteloze leven,
moet medewerken aan uw Godd'lijke plan.
Zo weet ik ook, hoe zwaar ik heb misdreven
dat ik toch eeuwig bij U wonen kan.


Ik wist niet goed, wat ik er bij denken moest.
Wanneer ik terug denk aan een zuiver iemand,
dan was het mijn moeder wel.
Dank zij haar invloed werd mijn hart al op heel prille leeftijd
ontvankelijk gemaakt voor een innige liefde voor God en zijn dienst.
Ik kan me geen moeder herinneren met, zoals de versregel luidde:
"mijn leven is één hunkering naar het kwaad".
Maar al te goed realiseer ik me hoe m'n eigen leven steeds doortrokken was
van dat "zware" calvinistische levensgevoel.
Moedertje, moedertje toch, hoe heb je dat vroeger toch steeds volgehouden
met vier opgroeiende kinderen en jouw tomeloos aktieve man
die een bloeiend bedrijf opbouwde?
Het leven was verre van gemakkelijk voor jou.
Ik kan er nu niet meer met jou over praten.
Gedachten vol van melancholie en heimwee vervulden m'n gemoed.
Misschien nog twintig jaren, veel langer zal het niet zijn,
dan zal ik je weer zien.
"Zo weet ik ook, hoe zwaar ik heb misdreven,
dat ik toch eeuwig bij U wonen kan".

Lieve moeder, ja, ondanks.... ja, ondanks al die zonden,
zal ik jou terug zien, daar in volmaakte vreugde.
"Geen smart meer daar omhoog...."