Zeven jaar zonder...

Het was nog geen crisis toen ik 'm kwijt raakte. Het was ook niet erg, want er waren genoeg surrogaten en ik kon mezelf ook aardig goed voor de gek houden.

Maar nu valt het me telkens vaker op. Ik doe wel gek, ik lach wel, maar met een grimas (als een boer met, jawel, kiespijn...). Ik maak zelfs grapjes en ik kijk correct heel blij als iemand aardig voor me is. Maar ik weet het zeker: ik ben 'm kwijt. Al heel lang.

Ondertussen wordt de toon wat somberder, soms zelfs grimmiger. Ik merk wel dat er genoeg mensen zijn die elkaar troost proberen te bieden, maar niemand kan goed tegen de crisis. Ze noemen het soms zelfs "tribulatie" en "apocalyps"...

Dan valt mijn oog op een paar streepjes die verstopt liggen onder dikke lagen woorden en zinnen...

En dan besef ik het, daar ligt het.. mijn lol. Helemaal geplet onder drukdoenerij en belangrijk klinkende woorden. Misschien moet ik wat meer lachen, het is nog steeds niet verboden, maar waarom doen mensen het zo weinig. Lachen kan je juist zo door de moeilijke tijden heen helpen!

Vandaar dat ik dit jaar hoop op meer...
╔╗╔═╦╗
║╚╣║║╚╗
╚═╩═╩═╝