Ergens diep in me schuilt een onverbeterlijke romanticus. Ook al probeer ik hem natuurlijk met geweld de kop in te drukken en doe ik mezelf heel stoer voor. Nee, die romanticus kan beter z'n kop houden! En dus kijk ik altijd keiharde politieseries. Flikken Maastricht is voor watjes!
Maar, aangezien de liefde alles overwint, is de romanticus ook niet voor één gat te vangen. Hij weet dat ik nooit nee kan zeggen tegen Artis, en zo verleidt hij mij. Na een doldrieste rit op mijn citybike door Amsterdam kom ik in Artis aan. Dat is wel gevaarlijk terrein natuurlijk, voor iemand die heel stoer wil doen. Maar ze hebben natuurlijk poema's, tijgers en haaien, dus ik ontkom wel aan dat stomme 'gedoe'. Denk ik.
Als ik langs een kooi kom waar twee verliefde vogeltjes naast elkaar op de tak zitten en hun snaveltjes elkaar raken, ontkomt er een vreemd "ooooooh!"-geluid uit mijn lichaam. Wat was dat? Oh nee he, de romanticus! Ik ga als een haas ervandoor en ga op zoek naar de gorilla's. Want niks is zo a-romantisch als gorilla's, denk ik. Als ik die niet kan vinden ga ik naar het terrarium. Slangen!! Dat is pas ruig. Maar wat is dat, twee slangen liggen verstrengeld door elkaar met hun kopjes tegen elkaar. Inwendig is er nu sprake van een tweestrijd. "NIET SCHATTIG!" mopper ik in mezelf en ik doe alsof m'n neus bloedt als andere gasten me vreemd aankijken met hun wenkbrauwen gefronst. In ieder geval is dat zéker niet romantisch.
Na een tijdje rondbanjeren ben ik een beetje bedwelmd geraakt en ga ik zomaar het vlinderpaviljoen in. Vlinders zijn natuurlijk ronduit gevaarlijk voor iemand die vecht tegen de romantiek. Vlinders doen je namelijk smelten want op het moment dat je ze ziet fladderen, volgen je ogen ze langs sierlijke planten en voluptueuze bloemen. Je ziet de mooie fragiele wezens snoepen van de nectar waarna ze hun vleugeltjes weer uitslaan. Eerst nog behoedzaam maar niet veel later helemaal uitzinnig volg ik ze met mijn fototoestel in de aanslag. Het is alsof de romanticus me te grazen heeft genomen terwijl ik even een momentje niet op mijn hoede was.
De romanticus in me waant zich nu helemaal heer & meester en zodoende loop ik vervolgens alleen nog maar braaf langs de dieren die een hoge cute-factor hebben, supersociaal zijn en vooral héél erg houden van genegenheid en liefde. Zwanen in de vijver, stokstaartjes op de rots, marmotten op hun bergje, pinguïns in hun drap. Giraffes geven elkaar een kusje, onder het goedkeurend oog van Dikkertje Dap. En daar, in dat aquarium, zwemmen twee visjes wel heel erg synchroon door het Amsterdamse water. "Aaah...." het is alsof ik ineens een ander mens ben en dat nog geen uurtje later.
Als ik later moe maar erg voldaan thuis kom en me nestel op de bank, voel ik de neiging in me opkomen om een romantische film te kijken. My Best Friend's Wedding of Shakespeare in Love moet er gekeken worden. En uiteraard móet ik even de nieuwspagina checken of er een nieuw succesverhaal is. Want niks is zo inspirerend voor een onverbeterlijke romanticus als het aanstekelijke verhaal over twee Funky Fishies die elkaar hebben gevonden.
En ik? Ik laat die romanticus in me zijn gang gaan. Want ik weet het: hij heeft gelijk. Niets is heerlijker dan de wereld om je heen te zien door een roze bril onder het genot van een wijntje. En terwijl ik uitjes organiseer in de hoop dat anderen hun soulmate mogen vinden om die romanticus in me te pleasen, hoopt de romanticus op vlinders in mijn buik. Wie weet, krijgt hij gelijk dit jaar... en is het de hoogste tijd voor
