Kerstverhaal (3)

Op de terugweg naar huis was ik blij dat ik op de fiets was. Ik moest maar liefst bijna een uur fietsen, maar het regende niet en het was ook niet echt heel koud. Daardoor kon ik nog denken over die vraag "ben ik wel goed genoeg om Jezus door me heen te laten schijnen?" en het lichtstokje.

Hij stak uit mijn tasje, dat staafje licht. Niet bijster lichtgevend, maar toch heel kleurrijk. Uiteraard had ik liever een blauwe gehad, maar als je buurvrouw nog maar één staafje over heeft en aan jou geeft, dan ga je niet mekkeren. Vooral niet als je daarna heerlijk met zo'n staafje kan staan zwaaien. Gezellig zo al die mensen met hun lichtje.

Nou is zo'n gezellig moment natuurlijk erg leuk, want ja, kerst is natuurlijk niet alleen maar een zwaar serieus feest waarbij heel traag "Joy to the world" met sippe gezichten moet worden gezongen (wat we dus ook niet deden, we zongen het uiteraard met een héle hoop joy!). Met kerst mag je gerust ook wel blij zijn. Niet om het eten, niet om de fijne wijn, niet om de mooie kerstversiering (alhoewel je daar gerust van mag genieten), maar vooral omdat wij toch wel een heel heuglijk moment uit de geschiedenis vieren.

En ja, dan kom ik nu terug bij die lichtstokjes. Want daar zei onze voorganger iets waar ik bijna wel om kon huilen. Ik heb zo vaak gefaald, ben kapot geweest toen ik ziek werd, heb zoveel dingen in mijn leven niet afgemaakt en ik ben zo vaak een teleurstelling geweest. En zoveel omstandigheden waar ik niet tegenop gewassen was. Gebogen en geknakt. Dat ben ik. Ik voel me te min om Zijn licht uit te stralen.

Nu komt het geheim: wij zijn eigenlijk net als die lichtstokjes. Zo'n stokje gaat geen licht uitstralen als hij niet wordt geknakt en gebogen.

Dus als jullie me blij zien: joepie, ik ben een lichtstokje! Geel, dat dan wel weer. Maar ik straal!

(En daar laat ik het dit jaar bij. Geen blogjes meer, vind dat ik daar ook genoeg mee rondgestraald heb dit jaar...)

Fijne feestdagen! Herinner van Wie het Licht komt