Kerstverhaal (2)

Martijn vertelde het verhaal van Judah.

Judah was een man die, toen hij jong was, droomde van een geweldig leven. Hij zou succesvol zakenman worden en het Romeinse rijk wel eens een poepie laten ruiken. Hij zou rondreizen en landen zien en met mooie dingen thuiskomen.

Daar zit hij dan daar, op die kale berg. Daar zitten zijn broers. En daar liggen de schaapjes. Boven hen de sterrenhemel, weer zo'n nacht. Hij denkt na over zijn falen. Eigenlijk is hij niet goed genoeg.

En dan... de lucht gevuld met helder licht! Ze schrikken zich waarschijnlijk te pletter. Maar dan horen ze dat ze niet bang hoeven te zijn. Zij krijgen een groot voorrecht.

Misschien denk je wel: nou én, 2000 jaar geleden... Mooi romantisch verhaal. Wie krijgt er nu zo'n voorrecht?

Vervolgens vertelde Martijn het relaas van Peter.

Peter was zijn baan kwijt geraakt. 51 jaar, wie zou hem eigenlijk nog in dienst nemen. Nu stond zijn woning op de tocht. Hoe oh hoe moest hij trouwens nu voor zijn drie kinderen zorgen? Zijn vrouw en hij spraken niet meer met elkaar, zij wilde niet meer verder, hij wel, maar hoe?

Hij had enorm het gevoel dat hij had gefaald. Hij wilde niet meer. Wat moest hij nu met dit kerstverhaal? Het stond zo ver van hem vandaan. Geen engelen die aan Hem verschenen en geen voorrecht om de Zoon van God te mogen bezoeken.

2000 jaar later lijkt dat verhaal van Bethlehem zo surreëel. Mooi romantisch kerststalletje en kerstfiguurtjes. Wat is er dan eigenlijk van geworden?

Nou... kijk, er is licht aan het einde van de tunnel. Wat Peter nu nodig heeft is Jezus. Dat klinkt als een standaard evangeliserend praatje waar Peter nu geen stap verder mee komt natuurlijk. Want tja, hoe ontmoet hij Hem nu in deze tijd? Hij hoeft niet af te reizen naar Bethlehem. Want als het goed is, schijnt Jezus door ons heen: een glimlach, een schouderklopje...

Vroeg ik me af: ben ik wel goed genoeg om Jezus te laten schijnen door me?



P.s.: Oepsie, Martijn vertelde het toch iets beter. Maar voor degenen die niet het voorrecht hadden om erbij te zijn, vertel ik het toch maar door in mijn eigen woorden...