Het is weer die tijd van het jaar. Ik zit ook voor het raam en kijk naar buiten. Wat een somber weertje... Misschien zou het leuker zijn als ik iemand had om mee op de bank te zitten. Maar ik heb niemand meer! Als er nou iemand alleen maar héél even op bezoek kwam. Mijn zus misschien of anders m'n broertje na zijn werk. Of mijn vriendin die ik al tijden niet meer heb gezien. Dit is toch ook wel de tijd dat het toch fijn zou zijn om werk te hebben, met collega's die je groeten en met wie je een praatje kan maken...
Ja, alleen maar ook heel eenzaam. Ik voel binnenin me een beetje leeg. Verlaten. Als ik tranen had, zou ik wel gaan huilen, maar het lukt niet echt. Ik geef de plantjes nog maar eens water.
De buurman van hiernaast hoor ik weggaan. Hij slaat met de deur. Ik denk dat hij wel eens visite krijgt. Dan wordt er hard gelachen. En dan zet hij de tv aan. En de visite heeft hondjes, dan klinkt er geblaf. Maar nu gaat hij de deur uit. Dat lijkt me ook wel fijn, dat je de deur uit kan gaan als je dat zelf wil. Dat je niet bang bent op straat. Dat je nog op de fiets kan. Misschien moet ik even voor het raam gaan staan en als hij terug komt hem groeten. Maar hij kijkt zo nors. Ik durf niet zo goed.
Dan gaat de bel. Het is de mevrouw van thuiszorg. Ik maak een kopje thee voor haar. Ze heeft maar 2 uur voor de boodschappen, de badkamer, het stofzuigen en de keuken. Maar de keuken wordt amper meer vies, omdat er 's avonds altijd een bakje eten wordt bezorgd. Ze heeft het eigenlijk te druk om te praten, maar toch komt ze even bij me. Ik wil ook wel graag praten, maar de woorden komen mijn mond maar moeilijk uit. Ik heb al twee weken niet gesproken en dan gaat het stroef. Met moeite vertel ik haar dat ik afgelopen twee weken geen visite heb gehad en dat ik niet weet hoe het met mijn familie gaat. Ze knikt. Ze geeft me een bemoedigend schouderklopje. Dan gaat ze gauw nog het toilet schoonmaken en moet ze door naar het volgende adres.
Zou er nog thuishulp zijn in 2036 vraag ik me af. Want het wordt wel erg dramatisch als er geen zorg meer is, vooral aangezien ik geen kinderen heb waar er misschien eentje zich geroepen zou voelen om mantelzorger te zijn voor zijn/haar moeder...
Wat ik wel weet is dat deze dramatische omstandigheden nu wel realiteit zijn voor een flink aantal ouderen. Niet alleen sneu het hele jaar door, vooral met kerst wanneer iedereen gezellig bij elkaar gaat hangen, kijken zij gelaten toe hoe iedereen langs hun woninkje wandelt en fietst met hun kerstpakketten.
Je mag dus best weten dat ik net even een traantje wegpinkte toen ik een mailtje kreeg waarin stond "ik heb net een kaartje gestuurd, wil jij ook een kaartje sturen?" Ja, maar natuurlijk! Het is wel het minste wat ik kan doen. Als ik al smoesjes had om het niet te doen werden die al weggenomen door het feit dat ze gratis worden verstuurd!
www.facebook.com/ouderenfonds?sk=app_119047838207326
(en vergeet ook niet het door te vertellen!)
En mijn eigen oma? Die heeft straks een zaal vol met kinderen, kleinkids en ook nog eens achterkleinkinderen....
