Ik zou zo weer een medaille kleien!

De workshop medaille kleien, zoals ik hem maar heb genoemd, zat vol. Ik kon me niet helemaal voorstellen dat stoere runners zelf aan het kleien zouden slaan bij het zien van het programma. Pardon, vilt? Dus ik dacht dat ik er mooi mee weg kwam, ik zou dan wel de runs opzoeken en dan gewoon symbolisch stukjes papier met de naam van de run + datum bij mijn medailles hangen.

Maar helaas was iemand verhinderd en kon ik meedoen. Daar toog ik dus vóór dag en dauw met de fiets, vervolgens met de trein en toen nog een stuk met de bus naar een gezellig stukje Veluwe. Waarom zijn zulk soort dingen altijd op de Veluwe, dacht ik nog. Zou hertenpoep een hallucinerende werking hebben?

Redelijk moe kwam ik om 9:20 aan. Eigenlijk had ik wat te kort geslapen omdat ik de avond ervoor wilde vieren dat het weekend is. Dat had ik geweten. Ik maakte dankbaar gebruik van de koffie bij ontvangst. Tot mijn grote verrassing zat de groep vol met jonge gespierde runners. Ik had verwacht dat het alleen de Truusjes en Blauwtjes uit de achterhoede van een 5 km run zou aanspreken. Na enige gesprekken te hebben afgeluisterd ontdekte ik dat ze door hun arbeidsdeskundige hierheen waren gestuurd. Ze bleken net als ik gefrustreerd te raken bij het ontbreken van een medaille na een zware run. In hun geval waren het marathons. Een marathon zonder medaille? Ik wist niet dat het kon!

Rina, de consulente die vervolgens de frustratie bespreekbaar maakte, ging behoorlijk tekeer. Ik wist dat ik af en toe wel eens baalde over het ontbreken van een medaille, maar als je dan weer verder gaat met je leven dan laat je dat weer los. Want het gaat tenslotte om het lopen denk ik dan maar. Nu kwamen in rap tempo de stokpaardjes van coaches voorbij, van de creatiespiraal van Marinus Knoope tot de uitgemolken piramide van Maslow. Zeker weten dat deze dame flink wat coachingsboekjes had verslonden! Nooit geweten dat deze ook toepasbaar waren op het ontbreken van een medaille.

Wat was ik blij dat het eindelijk pauze was! Ik nam maar flink wat meloenpartjes. En ik zocht zo snel mogelijk de enige Truus op die (toevallig) ook Truus heette. We zwegen terwijl we vol verbazing naar het niet aflatende gebazel van de atletisch gebouwde kereltjes luisterden. Ook bij materialenleer zaten we zwijgend ons te verbazen. Hoe wisten ze uitgerekend de laatste der geitewollensokkendragers te strikken voor deze inleiding tot materialen!

We waren dan ook blij dat we om half één aan de broodjes pindakaas mochten. Hadden ze ergens nog een alternatief? Ik had graag een tosti gehad, ik had wel zin in wat hartigs namelijk na al die flauwigheid.

René Renufit zag er zeg maar artistiekerig uit. Hij had een hardloopbroek aan. Dat was niet zo heel vreemd. Maar daarboven had hij een gehaakte poncho in maar liefst 7 heldere kleuren, een regenboogponcho eigenlijk. Ik fluisterde nog naar Truus dat ik nu wel graag even wat hertenpoep had willen snuiven, voor wat extra inspiratie voor het ontwerp. We gingen eerst bezig met de software. Truus begreep er niet veel van. Ikzelf begreep niet waarom ik mijn ontwerp niet in Photoshop kon doen. Maar uiteindelijk brouwde ik er wel wat van. Ik koos klei en was al lekker aan het rollen en snijden toen we achter onze tafels vandaan gevist werden.

We schoten in onze running outfitjes en gingen braaf achter de trainer aan. Dacht die man dat we aan de speed waren of zo? Op het veldje achter het gebouw stonden pilonnetjes en daar gingen we in een rijtje staan. Eerst wat gestrek, vervolgens loopscholing en toen een snelle intervaltraining. Ik moest onbedaarlijk zuchten en steunen, welke moron had dit nou weer bedacht?

Ik moet zeggen dat het daarna inderdaad als een trein ging. Of als een speer, zoals in het programma stond. Voor bijna alle loopjes die ik had gemist kleide ik een medaille, compleet met datum en tijd erin. Ze gingen nog snel in de oven en werden afgebakken. Misschien dat ik ze thuis nog in het glazuur zou kunnen zetten. Dan hoefde er alleen nog een lintje door!

Samen met de consulente en de kunstenaar gingen we het bespreken. Ik moest eerlijk toegeven dat ik eigenlijk wel opgelucht was. Nog niet voor alle loopjes had ik nu een medaille, maar het kwam in de buurt! Eindelijk gerechtigheid, eindelijk een herinnering aan die loopjes. En alhoewel ik me nog zo leeg en moe voelde als vanochtend, was ik wel blij dat ik dit heb mogen meemaken. Ik had me bijna opgegeven voor het extra gesprek toen ik bedacht dat ik nog een afspraak had die avond. Een loopafspraak in het park.