Een Onverwachte Koffiedate

Eigenlijk was het een beetje broeierig daar. Ik liep braaf achter mijn conferentiegenootjes aan. Hij wilde de tent in, zij ook, en ik en de ander liepen zo ook maar mee. Ik keek schichtig om me heen, want bij elk standje stond al een gestrekte arm met een folder of een inschrijfformulier en alhoewel de kans klein was dat ik volgend jaar mee zou gaan met een vernieuwingsreis naar Guatamala of nog iets inspirerender, wist ik bijna zeker dat ik ergens een papiertje met een machtiging zou gaan invullen voor het aankopen van kangoeroes voor een oplap-boerderij voor arme kinderen in Kazachstan.

Bij het derde standje was het al raak. Hij werd aangesproken door een joviale gast die hem uitlegde dat hun wandeltochten toch echt subliem waren voor het geestelijk leven. Aan zijn gezicht te zien vond hij het ook erg leuk dat hij werd aangesproken. "Oh oh!" ging mijn interne alarm. Ik ontweek vragende blikken en keek naar de grote posters die er hingen. Best veel goede projecten hier, maar wat was het warm. Bij de tweede bocht aan de rechterkant kwam zij ineens in aanraking met een iemand die zijn verhaal wilde doen over Christelijke boeken in het onderwijs. Oei, nu waren we nog maar met ons tweeën. "Hee! Brazilië! Daar ben ik geweest!" zei de ander. En toen liep alleen ik nog door de grote mensenmassa. Zelfs het mooie project van werken in de gaarkeuken van Rabbi Abraham in Jeruzalem liep ik voorbij. Mij te warm, net als deze broeierige tent.

Waar ik nu enorm behoefte aan had, was een opwekkend drankje! Hoe kon ik op Opwekking rondlopen met zo een duf hoofd. Ik zag het licht van de uitgang al, ik liep alweer meer rechtop en ik was al klaar om een sprintje te trekken, toen ik opeens een geur rook die me raakte. De geur van vers gezette koffie, puur en vol kwam me tegemoet. Ik was spontaan de uitgang vergeten en draaide me naar links. Ik voelde me ineens een stuk opgewekter. "Mag ik ook wat van dat heerlijke zwarte goedje?" Speciaal voor mij werd er een beker gezocht en een nieuwe lading bonen in het espresso-apparaat gedaan. Alsof het leiding was, kreeg ik een dubbele hoeveelheid. "Hier.. hier was ik écht aan toe!" zei ik. Wim keek me lachend aan. "Is dit zuivere koffie?" "Ja," zei hij, en hij vertelde me over de mensen in Thailand. Het getuigenis van de zuivere koffie. Ik kreeg bijna tranen in mijn ogen.

Want ja, ik hou van koffie, van biologische voedingsmiddelen, van Fair Trade en van krachtige zendingsinitiatieven... en terwijl ik zo de koffie proefde voelde ik me verbonden met deze hardwerkende Christenen in Thailand. En dat terwijl ik nog geen tien minuten daarvoor uit plichtsgevoel de zendingstent mee in ging en niet had verwacht dat ik daar zo gegrepen zou worden. Even later zat ik op het veld, met mijn tassen, mijn jas en mijn bekertje geluk. Eigenlijk wilde ik op dat veld alle mensen nóg opgewekter maken, maar dat deed ik niet. Egoïstisch van me om het voor mezelf te houden eigenlijk.

Dus vandaar dat ik nu, zoveel maanden later, toch maar met jullie deel dat Wim, van de koffie, nu in een artikel op de nieuwspagina staat! In een interview vertelt hij over zijn reis en over deze dappere hardwerkende mensen in Thailand. En over deze ontzettend zalige koffie! Dat mag ik helemaal niet voor mezelf houden! Poeh hee, daar drink ik op. Proost!

Lees maar gauw: www.funkyfish.nl/nieuws/378/q-en-a-wim-dorsman-silaa-koffie.html