Blauwe gedichten - deuxième partie

“Een blauwtje lopen is vaak ronduit gênant en pijnlijk. Het liefst zak je ter plekke meters door de grond.” schrijft Marjolein Straatman in mijn favoriete tv-gids. Ik weet het! Hoe vaak heb ik gruwelijke poëtische teksten de ether in geslingerd na eerst wanhopige pogingen te hebben gedaan mijn verdriet op ongepaste wijze te verdrinken. Oeverloos tranen laten vloeien en staren in mistige vertes die op onverklaarbare wijze in mijn kleine kamer op alle muren te zien leken te zijn.

Ja, blauwtjes lopen. Vertel mij wat. Met mijn gevoel voor drama een garantie voor diepzinnige periodes die hun weerga niet kennen. Wat bezielt die ander dat hij niet inziet dat ik een catch ben! Samen hadden we ultiem gelukkig kunnen worden. Mijn pogingen om hem dat duidelijk te maken zijn op niets uit gelopen en nachtelijke smsjes die ik half huilend, half wraakzuchtig zijn richting op heb gestuurd maken hem vooral het tegendeel duidelijk.

Alhoewel de in mijn optiek fraaie stukjes poëzie me nog steeds met vervullen met verrukking over de zeer treffende woordkeuze en weelderige wendingen in de regels en ik graag had gewild dat ik dit soort kunstjes elke dag uit mijn mouw zou kunnen schudden, staat de situatie waarin het tot stand is gekomen me wat tegen. Of nee, eigenlijk wil ik mezelf hoe dan ook beschermen tegen nog zo’n zenuwslopende ervaring. Mezelf moedwillig in het ongeluk storten puur om voor mijn gevoel literair verantwoorde (en toch ook wel hoogdravende) zinnen te schrijven lijkt me voor mijn oeuvre heel zinnig maar ik vraag me af of ik daarna niet voorgoed afglijd in het ravijn van glibberig zelfmedelijden.

Mocht ik dus ooit weer de moed bij elkaar hebben geschraapt om een zeer fraai heerschap te vragen of hij me alsjeblieft in mijn leven gezelschap wil houden en hij dat in meer of mindere mate resoluut afwijst, doe ik mezelf een heel groot genoegen met die anti-blauwtje tips. Bram Bakker lijkt me de man er niet naar deze tips zomaar uit zijn mouw te schudden, ik vermoed dat hij wel het één en ander aan niet-effectieve coping-methodes in de spreekkamer heeft vernomen en op basis daarvan een deugdelijk stel adviezen heeft samengesteld.

Waar was hij, de vorige keren dat ik me liet meeslepen door mijn verraderlijke emoties? Ik knip het artikel dan ook netjes uit, doe hem in een hoesje en leg hem strategisch onder één van mijn kussens. Niet omdat ik denk dat ik daarmee de tips uit mijn hoofd leer, maar omdat ik dan volgende keer als ik weer een blauwtje loop, huilend op mijn bed plof en dat kussen omarm vanzelf het artikel tegen kom (als ik tenminste bij het verschonen van het bed niet vergeet hem weer terug te leggen op zijn plekje). Maar meer nog zet ik hem daar neer als een reminder dat met een blauwtje meer of minder mijn wereld echt niet vergaat.

Het wordt me duidelijk. Blauwtjes lopen is het risico van ‘het vak’. Want ja, daten is een vak op zich, een kunst die ik niet zo versta. En mocht ik nog wat oefening nodig hebben in de edele kunst der communicatie tussen vrouw en man en dat onverhoopt gepaard gaat met een afwijzing, heb ik een paar handreikingen om hier constructief mee om te gaan. Mocht het toepassen van die adviezen alsnog schromelijk mislukken, kan ik me altijd nog wenden tot mijn geliefde melodramatische gedichten. Haal ik toch nog een voldoening uit het blauwtje.

“Ik sluit mijn ogen waarmee ik toch al niet helder zag
voor de verloren dromen, mijn ideaal van de vorige eeuw
En als ik dan één tel maar besef waar ik heen ga, open ik mijn ogen en
mijn vuisten, laat ik los op weg naar een nieuw begin”