Gisa en Willem Anne in Baskenland

Na een week rijden door België en Frankrijk kwamen we aan in Spanje.
We waren de lage landen ontsnapt terwijl het hemelwater bij bakken naar beneden viel. Onze ziel snakte naar de zon na de natte augustus-maand.
Over de Pyreneën heen kwamen we in een klein stadje: Etxarri Aranatz en vonden daar een mooie camping, gelegen in het natuurgebied van het Urbasa- en Arafar gebergte.

Vandaag brandde de zon hoog aan de hemel.
In het stadje deden we onze boodschappen.
Thuis gekomen hadden we een elk zo onze eigen bezigheden.
Ik kon me via internet op de hoogte houden van de gesprekken op de profetenschool en de overige ontwikkelingen die zich voordoen op funky fish.
Sommige visakten veranderen van op zoek naar man/vrouw naar de vermelding
"verliefd". Dat zijn leuke ontwikkelingen.

Omdat we gisteren een aktieve dag hadden vond Gisa het wel de moeite waard
om te genieten van een heerlijke siësta.
Dat was mij wat te tam en pakte daarom mijn fiets
voor een fietstocht door een liefelijke bergvallei
en koerste naar de stad Altsasu Alsasua, zo'n twaalf kilometer verderop.
Dat ging door heuvels en door dalen.
Gelukkig heb ik zeven versnellingen op m'n fiets
en af en toe ben ik niet te beroerd om een eindje naast m'n fiets te lopen.

Ik passeerde de dorpen Bakaiku, Iturmendi en Urdian.
Ik zag alleen maar snelle auto's die me voorbij reden
en ondertussen maakte ik me ongerust of ik niet op een autoweg reed.
Straks plukt de politie me van de weg.
En ja hoor. vijf minuten later zie ik een politieauto rijden, die.....
gelukkig gewoon verder rijdt zonder mij op te merken.
Niets aan de hand; ik had me voor niets ongerust gemaakt.
Inmiddels zie ik ook enkele wielrenners over de weg fietsen.

De stad Altsasu Alsasua verkeerde om vier uur nog in diepe rust.
Ik wilde de winkels gaan bezichtigen maar veel winkels gaan na een
lange middag-siësta weer om vijf uur open.
Er was geen ijsje te bemachtigen. Arme ik.

In ons stadje Etxarri Aranatz zie je hier en daar
met grote letters op de muren van de huizen staan: E T A.
We bevinden ons hier in Baskenland.
Overal in de stad zie je foto's van (waarschijnlijk) omgekomen vrijheidsstrijders:
vriendelijke gezichten van ETA-strijders, die onafhankelijkheid nastreefden.
Op verschillende plaatsen zie je afschrikwekkende foto's van folteringen
door, naar ik aanneem, de Spaanse politie.
Ik ervaar het kontrast van de kampeerder
en de harde werkelijkheid van deze ruige bergbewoners.

In de grotere stad Altsasu Alsasua zie ik levensgrote schilderingen
van de Palestijnse vrijheidsstrijders die de Israëlische bezetters boycotten.
Gemaskerde palestijnse kinderen en kinderen die het vrijheidsteken,
twee omhooggestoken vingers, omhooghouden.
Waarschijnlijk identificeren de Basken zich met de Palestijnen.

Al mijmerend, zo onder het fietsen, denk ik, hoeveel bewoners
van dit liefelijke dal zullen de Here Jezus kennen?
In de dorpen die ik passeer zie ik wel reusachtig grote katholieke kerken.
Ik denk aan de bijbelse profetie waar geschreven staat:
"En zij zullen de oorlog niet meer leren".
En ook, waar geschreven staat (Jeremia):
"En niemand zal tegen z'n naaste zeggen: Ken de HEERE.
Want allen zullen zij Hem kennen van de kleinste tot de grootste".
Wat een heerlijke vooruitzichten.
En wat is het een voorrecht, dat je nu al, tijdens dit leven
de Here Jezus mag kennen als jouw persoonlijke Heer en Zaligmaker.