Verantwoord blauwtjes lopen

Met enigszins trieste gevoelens kijk ik naar het rijtje fotolijstjes dat ik op mijn verjaardag heb gekregen. Het is best een mooie serie van drie lijstjes die onder elkaar hangen, dat is het probleem niet. Ook niet dat er nog geen foto’s van mijn schatjes in zitten, maar nog een paar standaard foto’s van kindjes die ik niet ken. Het ligt enkel aan het feit dat de venstertjes in een hartjesvorm de foto’s tonen.

Hartjes maken me een beetje verdrietig. Want hartjes staan symbool voor de liefde. Liefde tussen een man en vrouw meestal en dat is wat er aan scheelt: hier zit een vrouw maar de man is duidelijk absent. Ik kan het niet langer ontkennen: ik mis de liefde. En dus confronteert dat symbool me, wel drie keer op een rij. Scheepsrechte confrontatie.

Nu heb ik het ook aan mezelf te wijten. Wie noemt zichzelf nou Blauwtje op een dating site. Dat is als het ware het afroepen van het noodlot! Je tart hem dan ook met grote bravoure, maar... dan moet je de gevolgen ook dragen. En de blauwe vruchtjes zijn wrang.

Feit is wel: áls je blauwtjes loopt, dan ben je tenminste wél zo moedig om de wereld in te stappen en je kwetsbaar op te stellen. Dus geef ik mezelf een schouderklopje: goed bezig, Blauw! Gewoon niet te lang met de handen in je haren zitten en weer doorgaan. Ergens heb ik gelezen dat een gemiddeld Westers persoon 22 blauwtjes moet lopen voor die iemand ontmoet met wie het klikt én het wederzijds is. Dus ik hoef niet lang meer op dit pad geplaveid met blauwtjes te lopen. Zowaar mijn naam Blauwtje is.

Toch is het wel pijnlijk. Zo las ik in mijn favoriete TV-gids, die ik liefkozend de V-gids noem, een artikel met de titel “Auw, een blauwtje!” Het was toch nooit mijn intentie geweest om andere mensen pijn te doen, laat staan mezelf. Mijn nickname is begonnen als een grapje, echt! Maar, er is hoop, lees ik in het artikel. Je kan een blauwtje namelijk overleven! Er staan zeven tips: super! Ik ga ze gelijk toepassen. “Zorg voor jezelf” is namelijk ook fijn als je geen blauwtje hebt gelopen.

Ook lees ik er alles over de Hollywood-koningin van de blauwtjes. Ik voel me gelijk een stuk minder blauw. Ik ben nog nooit wreed gedist. Mijn blauwtjes zijn namelijk zo schattig als Delfts blauw aardewerk (overigens blijven die scherven pijnlijk).

Maar waar komt dat woord nou écht vandaan? Dat staat niet in de V-gids, dus zoek ik het maar gauw op op internet, er blijkt een site te bestaan waar je goeie vragen kan stellen en daar heeft iemand al de vraag gesteld! Handig. Wat blijkt nou: vroeger liepen mannen uit de gegoede kringen dus letterlijk blauwtjes! Was zo’n single adellijke jongedame helemaal niet gecharmeerd van een huwelijksaanzoek, dan schopte ze de vent gewoon tegen de schenen. Auw! Een blauwtje! Mij lijkt dat trouwens ook wel wat, lekker schoppen, en daar hoef ik niet adellijk voor te zijn. Dus misschien een leuke extra voor bij een speeddate event: de vent die je wil afwijzen schoppen. Lekker duidelijk, scheelt een hoop wazige gesprekken over ‘de vonk’.

Tja, het blijft een lastig parcours, dat zoeken naar de ware liefde. Je moet je nek uitsteken, iemand durven uit te vragen en er is altijd dat risico van een blauwtje. Maar, na het overleven van de pijnlijke ervaringen komt er een keer dat de hartjes je niet meer triest doen voelen.

Wil ik dat eigenlijk wel? Njah... ik weet het niet, ik hou van melancholie en van de kleur blauw. Ik moet er niet aan denken dat ik mijn nickname moet inruilen als ik de liefde van mijn leven vind!