Fietsen en een transcendente beleving

Op één van de twee scholen voor "high sensitive persons" gaat het gesprek op het moment over het thema: "Wat doe je vaak om je te ontspannen in je vrije tijd?"
De tekst bij deze poll luidt: "Bij God alleen kom ik tot rust, hij is mijn behoud" Ps.62
De laatste twee maanden is fietsen écht een hobby voor mij aan het worden.
In mei jongstleden ben ik er vier weken met m'n camper tussen uit getrokken om eens na te gaan hoe het voelt wanneer je echt alleen op jezelf bent aangewezen.
Bewust heb ik zoveel mogelijk het sociale verkeer vermeden en heb veel tijd ingepland
om m'n ziel te openen voor God.
Ik had wel enkele van de meest sublieme plekjes op de Veluwe uitgezocht en heb naast heel veel wandelingen ook een paar honderd kilometer gefietst.
Ik heb het heerlijk gevonden en kwam er achter dat het heel ontspannend kan zijn om gedurende een lange tijd alleen gezelschap van jezelf te zijn.

In de achterliggende maand heb ik naast heel veel andere werkzaamheden opnieuw een paar honderd kilometer gefietst. Op het moment ben ik de prachtige provincie Utrecht aan het verkennen.
Vanmiddag koerste ik richting Bunnik.
Ik was amper weg van huis en zag een moeder kauwtje haar jong voeren aan de rand van de verkeersweg. "Oei", dacht ik, "als dat maar goed gaat".
Ik bracht m'n fietst tot stilstand en observeerde de vogels enkele minuten.
Moeder Kauw hield het verkeer uitstekend in de gaten en het jong bleef heel dicht in de buurt van moeder. Ik hoefde me niet ongerust te maken.
Het hield me een spiegel voor in de zin van, hoe ook het zware verkeer langs ons heen raast, Vader let wel op ons.

Al gaandeweg paste ik m'n route aan: van Bunnik, ging ik langs leuke weggetjes richting De Bilt, Groenekan, Maartensdijk..... Ik wilde eigenlijk doorrijden naar Westbroek, maar dacht: "Kom, laat ik m'n zus in Hollandsche Rading met een bezoekje vereren. Al fietsend raakte ik menigkeer in een lichtelijk euforische stemming terwijl ik via al die fietsroutes steeds dichter bij m'n bestemming aan kwam.
In mijn genen ben ik helemaal voorgeprogrammeerd om tijdens al dat moois wat ik onderweg aanschouw, m'n Schepper daarin te betrekken.

Opeens fietst je langs een beek met van die drijvende rôze waterlelies. Pardoes gooi ik het stuur om, om voor een tweede keer die prachtige lelies te bewonderen.
Ik rij over een laan met grote massieve bomen en het lijkt wel of een elk van die bomen een heus eigen gezicht heeft. Ik zie de initialen en hartjes die jong geliefden vele jaren geleden in de bast van sommige bomen kerfden.
Als ik tijdens zo'n middag veertig kilometer gefietst heb, dan is m'n ziel verzadigd van al dat mooie natuurschoon wat ik tijdens zo'n fietsttocht heb bewonderd.
Ik ervaar het, als het ware, dat ik me op een grensgebied bevindt, waar het natuurlijke bij tijd en wijle overgaat in een transcendente beleving en een innige dankbaarheid richting God welt op in m'n ziel.
Kom ik bijna thuis, zit ik al fietsend zachtjes te zingen: "Mijn Jezus, ik hou van U;
ik noem U mijn vriend....." Tsja, zo beleef ik het écht, zoals Paulus dat in Handelingen 17:28 verwoordt: "Want in Hem leven wij, bewegen wij ons en zijn wij...."