Reddeloos?

Ik weet niet of het wijs is dat ik dit schrijf, dat ik dit met jullie deel. Ik weet niet of ik de persoon ben die jullie dit moet vertellen of dat ik het beter door iemand anders kan laten doen. Want ik ben reddeloos verloren in verdriet, in schaamte en hopeloosheid. Het vreet aan me. Ergens diep binnenin me, verborgen voor de buitenwereld, brandt een vuur van woede en afgrijzen. Ik ben diep verontwaardigd, en daarom kan ik het jullie niet objectief vertellen. Droog en feitelijk kan ik het niet houden.

Ik weet ook niet of ik het wel wíl vertellen. Ik denk het niet, ik wil het het liefste vergeten, was ik het maar kwijt. En daarnaast: mijn schrijfsels zijn zo vaak oppervlakkig en vluchtig, morgen is men vergeten wat ik gisteren met zoveel moeite aan papier had willen toevertrouwen maar een aftreksel is van een veel sterkere substantie die te zwaar op de maag ligt. Waarom woorden vuil maken aan iets wat mij pijn doet. Waarom mijn verdriet publiek maken? Waarom die schaamte hier zomaar openlijk zichtbaar maken voor zoveel mensen?

Misschien omdat ik een vleugje voel van een universeel verdriet. Dit is niet mijn verdriet. Dit is het verdriet van duizenden, nee, honderdduizenden meisjes. Het is een stipje slechts, een stipje van de onopgemerkte vloedgolf van pijn. Ik heb een hoekje van het gordijn omhoog getrokken en ik ben me lam geschrokken. Aan de grond genageld stond ik en ik wilde het niet geloven. De beelden werden weggewuifd en ik probeerde door te leven. Ik wilde niet meer zien van wat daar gebeurde. Ik wilde doen alsof het niet waar was.

En terwijl ik probeerde mijn ogen te sluiten voor dit onrecht, kwamen vaker en vaker de beelden terug. Ze buitelden over elkaar heen. Ze haakten zich vast in mijn ziel. Ik mag niet langer zwijgen.

Daarom vertel ik mijn 2 dromen en mijn 2 nachtmerries:

Droom 1: Mijn naam was Mina. Ik was 5 jaar oud en ik ontdekte de wereld. Mijn vader en mijn moeder waren heel blij met me en ik had broertjes en zusjes en we speelden vaak achter ons huis. Er stond een schommel en ik zag ook de boomhut van mijn broertjes. Het liefst zat ik bij mijn moeder op schoot als ze verhalen vertelde over vroeger. En over opa en oma die ik nog nooit had gezien en over de zee waar ze heen was geweest als jong meisje. Ik frummelde aan haar kleurige kleding en aan haar hoofddoek die half over haar mooie zwarte haar viel. Zij glimlachte en ze gaf me een kus.

Nachtmerrie 1: Wij waren naar de stad. Mijn moeder wilde eten kopen. Het was er lawaaierig en druk, zoveel mensen had ik nog nooit bij elkaar gezien. Ik hield mijn moeders hand vast, we keken naar de mooie spullen die op de markt te krijgen waren. We vergaten mijn broertje voor een moment, precies lang genoeg voor hem om weg te glippen. Toen mijn moeder het merkte was ze helemaal geschokt, ze rende over de markt en ik liep achter haar aan, maar ze liep te snel. Ik keek om me heen maar iedereen was groter dan ik en ik zag haar niet meer. Plotseling voelde ik handen om me heen. Ik dacht dat het mijn vader was, maar het was een vreemde man. Hij sleurde me mee en trok me in een busje.

Nachtmerrie 2: Het was een donker vochtig gebouw. Er waren allemaal kleine kamers en er lagen matrassen op de grond. Er hingen lappen stof, maar erdoorheen hoorde je het luide gekreun. Gekreun van mannen. Toen mijn ogen gewend waren aan het donker zag ik dat er nog vier meisjes in de kamer waren. Hun donkere ogen staarden me aan. Ik wilde wat zeggen, maar ik durfde niet, ik was bang. Ze glimlachten niet en ze huilden niet. Ze zaten stil en ze staarden. Hun ogen waren leeg. Ik beet op mijn lippen en wilde huilen, maar de tranen kwamen niet. Ik wilde hier weg, zo snel mogelijk. Ik stond op en liep zo snel mogelijk naar de deur. En weer de handen van een vreemde man. “Hier komen jij, jouw beurt!” en ik werd meegesleept terwijl ik heel hard tegensputterde naar een kamertje verderop waar ik op een bed werd geduwd. Voor me stond een man. Hij was bloot.

Badend in het zweet werd ik wakker. Voor mij was dit het einde van de nachtmerrie. Maar voor zoveel meisjes is dit waar hun grootste nachtmerrie begint: ze worden uitgebuit voor seks. Ze zijn nog geen 12 en worden zo’n veertig keer per dag verkracht door mannen. India, Nepal, Thailand.... maar ook dichterbij huis gebeurt dit net zo goed. Troosteloos, hopeloos en niet meer te redden, zowel die mannen als de meisjes.

Droom 2: Het lijkt wel alsof het gebouw dreunt op haar grondvesten. Plotseling hoor ik geschreeuw. Er komen mensen binnen met zaklantaarns. Ik duik in een hoek. Er komen allemaal mensen binnen, het is de politie. De mannen worden in boeien geslagen en wij meisjes worden geroepen. We mogen naar buiten! En daar staan een paar vrouwen ons op te wachten. Twijfelend gaan we mee. Ik kijk goed om me heen of ik mijn vader en moeder zie. Eerst komen we in een huis waar we gaan baden en we krijgen te eten. Ik zie verbazing bij de meisjes om me heen. En dan vraagt iemand waar ik woon, ik mag naar huis! Helaas hebben de meeste van de andere meisjes geen ouders meer, maar ze mogen er blijven, ze leren rekenen en schrijven en ze mogen op de binnenplaats spelen.

Het is maar een kort relaas voor zoiets ernstigs. Ik ben bang dat het het zoveelste aangrijpende blogje is. Maar heel stiekem hoop ik toch een keer op iets meer: ik hoop dat je er net als ik iets aan wil doen. Ik doe helaas niet zoveel, het is maar 6 kilometer hardlopen op 10 juli, maar ik hoop door 300 euro’s bij elkaar te lopen het leven van in ieder geval één meisje uitkomst te bieden. Eén stipje van de afgrijzen omruilen voor hoop...