Over vrouwen en helden - Ethiopië, deel 5

Het is alweer een week geleden dat ik in Ethiopië was. De afgelopen dagen hebben mijn hersenen, in standje onbewust, overuren gedraaid om alle indrukken te verwerken.

Wat is er blijven hangen van de reis? Ik herinner me nog goed de halve toiletrol, die elke dag in mijn hotelkamer door de kamermeisjes werd opgehangen. De hele trip liep ik met vragen rond als: waarom geen twee rollen? Verkopen ze hier halve rollen? Nemen de meisjes de andere helft mee naar huis? Poepen Ethiopiërs minder dan wij? Is iedereen aan de diarree hier? Wat te doen als ik door het papier heen ben? Allemaal belangrijke vragen.

Verder kwam ik er achter dat veel Ethiopiërs plaggenhutten en golfplatenhuisjes huren. Ik dacht dat het gewoon bezit was. Ergens wel logisch ook dat men dit soort onderkomen huurt. Als er lekkage is, dan kun je tenminste de verhuurder er op aanspreken. En een golfplatenhuisje is bij aanschaf meteen niets meer waard. Dan kun je beter je geld ergens anders insteken.
Misschien dat ik ooit zo'n huisje ga huren voor de ervaring. Het lijkt veel op kamperen, maar dan goedkoper.

Wat ook opviel was de schoonheid van de Ethiopische vrouw. Karakteristieke koppen. Stralende gezichten door mooie bruine kijkers en een fraaie glimlach. Verzorgd en elegant voorkomen. Over het algemeen gehuld in kleurrijke gewaden of in, verrassend genoeg, trendy kleding.
Er wilde er één mee in mijn koffer terug naar Nederland. Had ik het maar gedaan.

Oké, genoeg gekkigheid. Er zijn natuurlijk ook serieuze zaken blijven hangen. Een daarvan is de impact van een sponsor op een gezin daar. Arme kinderen overleven, krijgen onderwijs en voedsel, en groeien op tot voorbeeldburgers. Ik heb hier al eerder over geschreven. Mocht je een paar tientjes per maand kunnen missen, word dan sponsor – www.compassion.nl. Ik raad het van harte aan.

Maar wat het meeste is blijven hangen, zijn de kinderen, studenten en medewerkers die iets gezegd of gedaan hebben, dat me diep heeft geraakt. Ik denk dan aan het kind dat mijn pen wilde hebben, na een geïmproviseerde tekenles. Ik denk aan het meisje waarvan ik de lach niet kon vinden. De student die behoefte had aan een begeleider, maar er geen een kon vinden. De moeder die tegen een foto van de sponsor lieve woorden zei, omdat ze geen telefoon had. De directeur van Compassie Ethiopië, die zei: “Children get robbed from their smile. We bring that smile back.” Maar ik denk bovenal aan de accountant en medewerker van het laatste project dat we bezochten.

Hij vertelde dat hij de boekhouding “er bij deed” Het ging om de kinderen. Hij verzekerde ons dat hij over tien jaar hier nog zou werken. Dit was zijn plek. Hij kreeg tranen in zijn ogen, toen twee medereizigers een handgemaakt tafeltje kochten van één van de kinderen. Hij vertelde dat dit gebaar heel belangrijk voor deze, met HIV besmette, jongen is.
De liefde die ik in zijn ogen heb gezien voor alle kinderen op het project, zal me altijd bijblijven. Hij is een held.