Voetbal In De Kerk - Ethiopië, Deel 3

Het is zondag, 22 mei 2011. Ik ben nog steeds in Ethiopië. Ik bezoek met een groep ondernemers ontwikkelingswerk van stichting Compassion. Vandaag gaan we een kerkdienst bijwonen. Het is tenslotte zondag. Ik verwacht een swingend koor, een luidruchtige voorganger, een enthousiast publiek, en hier en daar iemand die op de grond valt.

Het is zwaar bewolkt. Het regenseizoen is in aantocht. Na een kort tochtje door Abbis Ababa komen we aan bij de kerk, die veel weg heeft van een grote veehal met daar omheen wat gebouwtjes. Het is nog rustig in de kerk als we de zaal betreden. Een kleine tweehonderd mensen zitten geduldig op houten bankjes te wachten op het startschot. Voor de French – zo noemen ze blanken hier – zijn stoelen gereserveerd. Helemaal vooraan nog wel! Zucht. Doe mij maar een plek achterin. Zeker als je weet dat de kerkdienst 2,5 uur gaat duren. Dat wordt dus niet bijslapen. Dan maar een poging doen om iets van de Amhaarse preek te begrijpen.

Een man in een glimmend pak betreedt het podium, opent de dienst met gebed en begint te preken. Eerst nog op normale toon, maar niet veel later schreeuwt de voorganger de gemeente naar Jezus als een voetbalverslaggever een bal naar een goal. De menigte doet enthousiast mee met de gebruikelijke “oeloeloeloe” en “hallelujah”. Er wordt duidelijk gescoord.

Het is de beurt aan het koor om het tweede doelpunt te maken. De hal zit inmiddels aardig vol. Prachtige mannen en vrouwen in witte gewaden, met groene tinten, betreden het podium. Ze beginnen ingetogen te zingen onder begeleiding van Roland. Het gaat duidelijk over Jesoes Christoes. Verder versta ik er geen woord van.
Na het eerste nummer volgt een traditioneel stuk. Er worden schoffels, metalen ratels en trommels gepakt. Dat belooft wat. Iemand vraagt Roland om een beat, met als gevolgd dat de menigte in beweging komt. Voordat ik het weet staat het hele koor te dansen en de Heer te prijzen. Kinderen lopen naar voren en tonen hun beste danspasjes. De gemeente begint te joelen en deint mee. Mijn rechter voet begint met tappen. Er is geen ontkomen meer aan. De French zal meedoen!

Na een hele lange outro ga ik uitgelaten zitten. Dit is echt te gek!
Tijd voor collecte. Na iets in het zakje gedaan te hebben en in de pot, ga ik ontspannen op mijn stoel zitten. Ik ben klaar voor deel 2.

We worden op het podium geroepen. Paniek! We moeten toch geen liedje zingen, heh! Gelukkig worden we alleen even voorgesteld en mag Gert-Jan een paar mooie woorden zeggen, die ik wel versta. Verder is GJ duidelijk teleurgesteld dat er geen liedje wordt gezongen. Gitaar voor niets meegenomen.

Het begint te regenen. Een andere man in een glimmend pak blijkt de volgende act te zijn. Hij mag een halfuurtje op de menigte in schreeuwen. De nuchtere French zijn duidelijk niet gecharmeerd van dit nummer, dat afgesloten wordt met de verwijdering van een hysterische dame, die duidelijk even over de grond wil rollen. Het is een vertoning om droevig van te worden. In tegenstelling tot het volgende.

Twee jongens komen naar voren. Het blijkt dat ze onlangs nog uit het leven wilden stappen. Voor onze ogen geven ze hun leven aan Jezus en zegent de gemeente ze.
Ik voel een traan opkomen. Hoe kan het toch zover gekomen zijn met deze jongens! Waar waren wij? Ik hoor een steek vallen. Tijd voor een Mentos.