Sinterklaas In Ethiopië – deel 2

Een groep roofvogels cirkelt boven de hoofdstad. Het is bewolkt. De zon is aan haar aftocht begonnen. Nog even en de duisternis doet zijn intrede.
Het is zaterdag, eind van de middag, en ik ben net 20 uur in Ethiopië. Ik lig op een groot, hard hotelbed met mijn netbook voor me. Terwijl ik aan mijn blog werk, verwerkt mijn brein alle indrukken van vandaag. Ik kan me moeilijk concentreren.

Op straat toetert een auto. Kleuren bewegen zich over het stoffige asfalt. Langs kraampjes, langs auto's, langs zittende mensen, langs liggende mensen, langs vrolijke mensen, langs arme mensen.
Een andere claxon gaat af. Ik schrik op. De nieuwsgierige kinderen die allemaal mijn hand willen vasthouden verdwijnen in het niets. Mijn cursor knippert en wacht geduldig op de volgende regel.

Vanochtend vertrokken we met negen ondernemers en een paar Compassion medewerkers naar project ET-501. De armste kinderen uit Addis Ababa krijgen daar basisonderwijs. Een ontmoeting was aanstaande. Ik had geen idee wat met te wachten stond en was een beetje onrustig, want ik weet me vaak geen houding te geven in de buurt van kleine kinderen.

Na een kwartiertje rijden door de hoofdstad, gingen we door een groene poort die leidden tot een binnenplaats met een Lutherse Kerk, een schooltje, en een paar andere gebouwtjes voor o.a. het personeel. Bij binnenkomst steeg er een gezang op van meer dan honderd kinderen, die ons welkom heetten. Vol verwachting stonden ze ons aan te kijken. Ik voelde me net Sinterklaas, maar dan zonder cadeautjes. Voorzichtig begon ik, samen met mijn reisgenoten, handjes te geven. Ik kreeg brutale handjes, vrolijke handjes, verlegen handjes, voorzichtige handjes. En al snel begreep ik dat aandacht ook een cadeautje is voor deze kinderen.

Na het bezichtigen van de klassen en een traditioneel (zoet) welkomstbakkie, met (lekker) brood en popcorn te hebben genuttigd, was het tijd om met de kinderen te spelen. Er werd gevoetbald, gezongen, er werden dansjes gedaan, en foto's gemaakt.

Ik was tegen een gebouw aan gaan zitten met mijn schetsboek en al snel had ik een groepje kinderen om me heen zitten. Ik tekende een poppetje en gaf mijn pen aan het jongetje naast me. IJverig tekende hij het poppetje na, terwijl een meisje mijn arm aan het onderzoeken was. Ik was verbaasd over het talent van de jongen. Ik deelde nog een paar pennen uit. En al snel zaten er meerdere kinderen in mijn dummy te krabbelen. Ik tekende een boom. Zij tekenden de boom na. Ik tekende een hond en al snel verschenen er doedels in mijn schetsboek die op honden leken. Het was een droom die uitkwam; kennis overdragen en kinderen enthousiasmeren voor iets.

Toen ik weg ging, kwam de verlegen jongen met het meeste talent naast me lopen. Hij wilde duidelijk mijn pen. Ik gaf het hem. Hij lachte.

Ik bid nu dat hij een groot kunstenaar mag worden en veel mensen in zijn land mag inspireren.

www.compassion.nl