Afgelopen vrijdag had ik de bewuste afspraak met Chantal. Ik was klunzig als altijd, had weer eens de trein op een haar na gemist, zweette me te pletter omdat ik niet rekening had gehouden met het zonnetje en ik droeg blijkbaar mijn shirtje achterstevoren. Ik voelde me zoals wel vaker niet helemaal topfit en ook kwelde me de vraag of ik wel de aangewezen persoon was.
Chantal zag er mooier uit dan ooit. Deze relatie deed haar duidelijk goed. Ik vroeg me af hoe ze deze ‘catch’ had gevangen, en of ze me dat nog ooit zou vertellen. In ieder geval voelde ze zich niet te min om haar ervaringen in het date-gebeuren te delen, ik zelf zou zoiets nou nooit doen. Ook al heb ik weinig dates, het is de ene blunder na de andere en ik hecht te gauw aan mannen, ook al zijn ze niet de ware voor me. Chantal glimlachte. Ik maakte excuses over dat ik te laat was en zij zei dat ik me er geen zorgen over hoefde te maken. Ze wees op haar krantje en haar kopje cappuccino. Ik moest even bijkomen, voelde me eigenlijk helemaal niet in de mood om het met dit weer over haar eerste date te hebben. “Het kan ook een andere keer,” zei Chantal. “Nah, we zitten nu toch, en ik hou ook niet zo van loze beloftes,” antwoordde ik.
Ik frummelde wat aan mijn papieren. De serveerster bracht ons ondertussen cappuccino's en cupcakes. Ik kwam een beetje tot rust. Ik zuchtte diep en haalde de scans van het dating dagboek tevoorschijn. Mijn notitieblok legde ik op tafel. Ik begon het ‘kruisverhoor’.
- Veelzeggend en toch weer niet, je notities in je dating dagboek.... een enigma!
- Hahaha blijkbaar.
- Wat nou iedereen wel wil weten. Of, naja, iedereen, dat weet ik niet, maar toch wel een aantal mensen: wat is er eigenlijk gebeurd toen jullie “Ku de ta” binnen gingen?
- “Ku de ta” is een ongelooflijk chique restaurant. Toen ik Frank zag aan komen lopen, wilde ik eigenlijk het liefst vluchten. Wat een waanzin! Ik snapte ineens niet meer waarom ik zo nodig aan dat daten moest beginnen. Het was een mengsel van koudwatervrees en twijfel. Frank liep erbij alsof hij me al had veroverd. Hij leek de humor van onze eerste ontmoeting bij Manfred te hebben gelaten. Ik voelde me niet op mijn gemak. En zoals je herinnert had ik helemaal niet de juiste kleren aan voor zo’n poepiechique restaurant, daar stond ik dan in m’n spijkerbroek. Ik dacht nog: had ik maar m’n roze rokje aan... Ik liep als een klein meisje achter Frank aan naar binnen. Er stonden allemaal vriendelijke obers en ik wist niet waar ik moest kijken. Frank kwam duidelijk vaker daar, ze begroetten hem beleefd. We werden naar een hoek geleid waar we wat op een afstandje waren van de rest, maar wel met een grandioos uitzicht over het water. We gingen zitten.
- Op zich wel een leuke ervaring natuurlijk, zo’n chique restaurant. Was het niet gewoon omdat je moest wennen aan dat je eindelijk eens aan het daten was?
- Ja, dat natuurlijk ook. Maar ik voelde zo een spanning! Daar had ik amper last van toen ik de week ervoor naar de bar ging. Dat was allemaal zo spontaan. En zo gezellig. Misschien waren het ook wel de roseetjes geweest, of misschien was het de gemoedelijke sfeer in de bar, of misschien was het de toevallige ontmoeting. Maar een grotere tegenstelling kon er toch niet zijn? De obers kwamen af en aan en er was geen momentje wachten bij. Toch wisten ze precies wanneer ze afstand moesten houden. En ze waren beleefd en hadden meer humor dan Frank. Het was een overweldigende ervaring, ik kom namelijk normaal nooit in zo’n exclusieve tent. De prijzen op de menukaart waren ook exorbitant!
- Ja, lijkt me ook wel een rare gewaarwording. Ik ga meestal ook naar de meer ‘volkse’ aangelegenheden. Soms wel eens met een paar vrienden naar een wat duurdere tent, maar ik ben nog nooit in zo’n soort restaurant geweest, zelfs niet op vakantie.
We staarden allebei voor ons uit, verzonken in herinneringen aan etentjes. Ik herinnerde me enkele afspraakjes. Wat was dat lang geleden, wel meer dan twee jaar! Het waren geen dates om over naar huis te schrijven, maar ik kon me ook niet bedenken waarom ik daarna niet meer met mannen had afgesproken, afgezien van enkele vriendschappelijke ontmoetingen dan.
- Maar, Chantal, hoe ging het contact met Frank dan? Hadden jullie ondanks de spanning nog leuke gesprekken?
- Nou, eigenlijk niet zo. De eerste tijd zat ik onwennig op mijn stoel te wiebelen. Frank praatte honderduit over zijn dag op het werk. Ook al wist ik nog steeds niet wat hij voor beroep had, hoorde ik van alles over meetings, collega’s, zakelijke contacten en die gezellige kantinedames. Dat was eigenlijk wat me het meest dwars zat: één van die kantinedames heette Immy en hij had het constant over Immy, wat voor leuke spontane dame dat was. Dat ik haar ook wel heel leuk zou vinden als ik haar zag. Zijn ogen straalden als hij het over Immy had. Ik vroeg me af of hij misschien wel verliefd was op die vrouw. Frank had mij nog niks gevraagd en was ook niet echt verbaasd dat ik weinig zei. Het ging niet verder dan “Oh ja?”, “wat leuk voor je!” en “dat meen je niet!”
- Oei, dat klinkt niet echt hoopgevend!
- Nee, dat was het ook niet. De ober die kwam om het hoofdgerecht op te nemen, kwam later speciaal nog even naar me toe toen Frank naar het toilet was. Hij vroeg of ik het wel naar mijn zin had. Ik zei dat het vast nog wel gezelliger werd.
- En, werd het nog gezelliger?
- Dus niet. Even later kwam het hoofdgerecht. Ik had een soort pastagerecht en hij had rijst met spinazie en vis. Van die gerechtjes met een fancy naam, maar uiteindelijk zit je daar met een groot bord met kleine mooi versierde hoopjes. Frank zei niks meer. Hij keek me ook niet aan en ik wist ook niet wat ik moest zeggen om het gesprek op gang te brengen. En toen gebeurde het: hij pakte de vis met zijn handen en at het zo! Ik kan het niet geloven, in zo’n classy tent doe je dat toch niet! De spinazie schrokte hij ook naar binnen, maar de rijst liet hij staan. Ik had tot dan toe nog maar de helft van mijn gerecht op. Frank keek me triomfantelijk aan en zei “daar had ik nou nét even zin in!” Ik voelde me een beetje voor schut gezet. Hij lachte. Hij had spinazie tussen de tanden.
- Ieuw!!
- En toen kwam er zomaar uit het niks een vraag over laarzen. Hij vroeg of ik nog laarzen had die ik niet meer droeg en of hij die mocht hebben. Het duurde even voor ik het begreep, maar ik was daarna diep in shock! Hij zei nog: nieuwe laarzen zijn ook wel kicken, maar het is leuker als een meid ze heeft gedragen. Ik bleef nog zitten omdat ik beleefd wilde blijven, maar eigenlijk had ik toen weg moeten gaan. Ik kon geen woord meer uitbrengen. Frank viel het niet op, hij bestelde ondertussen een fristi.
- Whoa, dat is een rare wending... dat verzin je toch niet ter plekke?
- Tuurlijk niet! Het was iets wat ik helemaal niet had zien aankomen. Een laarzen fetish! Hoe kwam hij erbij! Op dat moment besloot ik dat niet meer zou gaan daten, ik had geen zin om met nog meer creeps af te spreken!
- Wat deed je toen?
- Ik zei tegen Frank dat ik niet langer kon blijven. Ik heb het geld voor mijn aandeel op tafel gelegd, heb hem gedag gezegd. Ik heb hem trouwens nooit meer gezien. Maar ik was zoooo blij dat ik die avond níet mijn laarzen aan had! Ik krijg er nog bibbers van als ik eraan denk.
We bleven een moment stil. Ik wist niet zo goed wat ik moest met deze wending van het verhaal.
- Het is zéker een memorabele date! Ik weet dat je veel hebt gedate, heeft het lang geduurd voordat je weer ging daten?
- Dankzij een vriendin uit Amersfoort heeft het niet lang geduurd.
Chantal vertelde me over de tweede date. En dat verhaal deel ik zo snel mogelijk ook met jullie!
