Chantal: de eerste stappen op weg naar...

Eindelijk heb ik de beloofde e-mail van Chantal gekregen. Ik weet niet of ik dit een date kan noemen, maar volgens Chantal waren het haar eerste stappen in de dating wereld. De eerste echte date houden we dus nog te goed. Ik kreeg er een beetje een Bridget-gevoel bij en wist niet of ik het moest plaatsen. Maar ik had het haar beloofd, en misschien kunnen wij er wat van leren. Hoe het vooral niet moet.

Dus na enig knipwerk en het herontdekken van de functie ‘replace word’ stuurde ik het terug, of ze het ermee eens was. Ze had het toch liever in de pure vorm hier geplaatst gezien, ongecensureerd, maar ik denk dat ik de beschamende details maar liefst tot het minimum beperk. En tja, er is een moraal bij dit verhaal: alcohol & daten is voor gevorderden moet je weten.

De (bijgewerkte) e-mail van Chantal:

Ik was dus eindelijk van die bank afgekomen en vond het tijd voor actie. Wat moet je anders, als je broer gaat trouwen en jij dan op het trouwfeest aan komt zonder partner? Afgezien natuurlijk van het door-de-grond-zak moment als de ooms weer op je af komen en zeggen: weet je, ik vond je altijd al de knapste nicht, ik snap niet dat een mooie meid als jij nog alleen is! Ik blij dat mijn broer en zijn verloofde de tijd namen voor de voorbereidingen, ik had maar liefst 8 maanden om een vent te zoeken!

Dus deed ik wat elke vrouw in mijn situatie zou doen: ik ging naar een bar. Daar was ik al in geen tijden geweest, dus een beetje research via internet was wel handig. Ik las over een bar waar singles écht heen moesten. Het voelde bij binnenkomst best onwennig. Ik ging in een hoekje aan een tafeltje zitten en bekeek de aanwezigen. D**n wat een vrolijkheid! Wanneer was ik voor het laatst in een bar geweest? Ik kon het me niet herinneren. Het was vast in mijn studententijd, toen ik met mijn sisters naar “Moeder Overste” ging of hoe die tent ook heette. Hier waren trouwens weinig studenten. Tot mijn verbazing veel hippe stelletjes. En stukken jonger dan ik. Ik probeerde te ontwaren of er een man in zijn eentje aanwezig was maar zo op het eerste gezicht gingen mannen niet alleen op stap. Ik stuurde dus maar een sms naar mijn goede vriendin Jenny.

Daarna maakte ik een praatje met een serveerster, bestelde een wijntje en begon me inmiddels wel heel suf te voelen. Geen sms terug van Jenny. Dus belde ik haar. Ze nam op, en nog voor ik mijn naam noemde, hoorde ik haar roepen “Niet doen! Kom van de bank af!” vervolgens zei ze tegen mij “sorry, ik moet even actie ondernemen. Wacht even.” Ik wachtte even. Terwijl ik zo zat, achterover hangend in de stoel, met in mijn linkerhand de mobiel en in mijn rechterhand het wijntje, kwamen twee mannen mijn kant op. Ze vroegen of de stoelen bezet waren en ik ontkende. “Het is ook zo druk hier, en bij jou aan tafel was nog wel plek.” zei de ene man, hij had kuiltjes in zijn wangen. Ik glimlachte op mijn liefst. “Oei, crisissituatie hier, ik bel je later terug, okay?” zei Jenny en ze hing op.

De kerels waren inmiddels een geanimeerd gesprek begonnen over bruggen bouwen. Ik snapte er natuurlijk geen hout van. Het ging ongeveer een kwartier door, en ik zat er bij en keek er naar. Het luisteren was misschien teveel van het goede voor me, maar het zicht was duidelijk verbeterd sinds de mannen aan tafel waren komen zitten. Ze bestelden nacho chips en bier. Toen herinnerden ze zich mij weer. “Kom je hier vaker?” zei de man met de grijze haren bij de slapen. Hij had een grappige stem. Ik kon het niet anders zeggen. “Uh, nee, dit is de eerste keer hier.” “Oh ik ben hier ook nog niet eerder geweest!” zei de andere man. Ik denk dat hij 43 was. “Neem maar, als je wilt.” Hij bood me de chips aan. “Lekker!” zei ik. “Wijntje erbij?” zei hij, en hij wuifde al naar de ober. “Oh dat hoeft niet...” zei ik nog. “Oh, neem gewoon maar, de baas betaalt!” zei de ander.

“Chantal” stelde ik mezelf voor. “Frank,” zei de man met de kuiltjes in de wangen. “Manfred,” zei de man met de grijze haren bij de slapen. “Wat doet zo’n mooie vrouw als jij hier helemaal alleen?” zei Manfred. Manfred was duidelijk niet van de originele zinnen. “Ik ben op zoek naar een man,” flapte ik eruit. Manfred en Frank keken elkaar aan en riepen een serveerster. “Wij een Heineken en de dame nog een roseetje!” Ik was na jaren op de bank zitten met ijs de alcohol een beetje ontwend en voelde me na een wijntje lichtelijk duizelig. En misselijk, dat ook. Manfred en Frank waren inmiddels soms met hun viertjes. Toch deed ik niet te lang over mijn tweede roseetje. Ik vond het té gezellig. Er kwam al gauw een derde op tafel.

Op een gegeven moment zag ik de bar draaien. Ik hield de tafel stevig vast. “Gaat het wel goed?” vroeg Manfred. Of Frank. Ik wist het niet meer. Ik probeerde elegant uit mijn stoel te klimmen en waggelde naar het toilet. Hoe lang ik erover deed weet ik niet. Wel dat de klapdeurtjes een heel grappig effect hadden. Ze sloegen weer terug. Ik lachte, zo grappig had ik klapdeurtjes nog nooit gevonden! En toen voelde ik het weer. Een rare zure smaak in mijn mond. Ik ging zo snel als mijn hakjes me dragen konden naar het dichtstbijzijnde toilet. En daar werd ik later wakker: Manfred gaf me klapjes in mijn gezicht. “Er staat een taxi voor je klaar.” Ik glimlachte flauwtjes. “Dank je.”

Nou, volgende keer een echte date hoor. Maar dit kon ik je niet onthouden.