Dit Is Één Van Die Dagen

Ik voelde de pijnscheut, hij trok door mijn zij. Zweet voelde ik door mijn poriën persen en langs mijn slapen op mijn kussen stromen. Ik lag op mijn bed maar ik zweefde. Ik staarde naar het plafond: het was het zoveelste gevecht dat zich daar afspeelde, een projectie van iets wat ik had gehoopt eindelijk te zijn vergeten.

Dit was één van die dagen, ik voelde het toen ik wakker werd. Dit is niet mijn land, en dit is niet mijn volk. Ik woon hier wel maar ik hoor niet niet. Maar waar ik ben geboren, daar kan ik niet zijn.

Ik stuurde een sms'je naar mijn zus. Zij is hier wel geboren, maar ze weet van mijn nachtmerries en ze weet mijn droom. Ze begrijpt het wel maar voor haar is Nederland haar land, haar leven. Hier heeft zij haar vrienden en zij spreekt alleen Nederlands. "Wat moet ik doen... ik zag hem weer. Hij spookt op mijn plafond. liefs, zus" Ik dacht dat ik wist wat ze zou antwoorden. Vergeet hem. Of ga wat leuks doen. Of neem een aspirine. Iets in die trant. Maar ze belde me. "Lig je nog in bed?" Ik bevestigde. "Denk je dat je weet waarom je nu weer die nachtmerrie had?" Ik zei dat ik het niet wist. Het is niet echt fijn om wakker te worden terwijl je hele lichaam klam voelt, je twee handen strak om je nek voelt en je probeert los te komen. En je voor je ziet wat je nooit meer wil beleven.

"Weet je wat? Ik kom zo wel langs..." "Maar je moet nog naar de uni..." sputterde ik tegen, maar er was niks meer wat ik liever wilde. "Geeft niet, ik kan dit college nog wel missen, het is niet belangrijk." Ze hing op. Terwijl ik nog steeds het zweet langs me voelde gutsen, probeerde ik op te staan. Ik zag op mijn klok dat het al kwart voor tien was. Het was maar goed dat ik vandaag nergens hoefde te zijn. Mijn voeten deden zeer, maar toen ik keek zag ik geen striemen. Ik sleepte me door de hal, op weg naar de keuken. Een glas water wilde ik nu. Ik stond even stil in de hal bij de lijst. Daar keek hij me vriendelijk aan, mijn held. De enige foto die we nog van hem hadden. We hebben hem nooit meer gezien. En daarnaast mijn moeder die met gevaar voor eigen leven ons in veiligheid heeft gebracht. Ze zwijgt nog steeds als we haar opzoeken in het verzorgingstehuis, maar ze glimlacht.

Een kwartier later werd er aangebeld. Mijn zus kwam binnen. "Lieverd... gaat het het nog wel?" Ze gaf me een knuffel. "Op een dag, als het weer veilig is, dan kan je je droom waarmaken." En toen ik in haar ogen keek, wist ik dat ook zij bewust was van haar roots. Soms is alles wat je nodig hebt om te overleven in een vreemd land een blik van verstandhouding, een knuffel van een geliefde.

.....

Vandaag ben ik een vluchteling uit Iran. En op een dag keer ik terug naar mijn land.