Weemoed

Hij streelt mijn oren. Ik sluit mijn ogen. En ik voel een lichte siddering door me trekken. Een siddering van weemoed.

Vroeger, toen ik nog door de woestijn van rotsen trok, keken ze me aan voordat ze hobbelend hun weg vervolgden. De schepen van de woestijn. Doe mij dan toch maar liever een jeep, de jeep waarin ik mee kon reizen.

En nu denk ik ineens terug aan ze. Hij doet dat met me. Zijn wereldse klanken die ik hoor. Daar in diezelfde woestijn trok ooit onze aartsvader rond, eindelijk aangekomen beloofde land. Bij de zeven putten, met zijn kamelen. En zijn vrouw die geen kinderen kon krijgen, menselijk gesproken.

Zoveel duizend jaar is er nog steeds veel rots. Veel droogte. Veel verlangen naar betere tijden. En nog steeds is de zevende dag een dag waarop de mensen stoppen met werken. De rust is uitdagend. Waar zijn wij mee bezig. Waar ben ik mee bezig, waarom ga ik maar door en door, waar is de rust?

En nu is hij bij me. En toch niet. Maar ik voel hem, ik hoor hem. Ik voel zijn weemoed. En ik verlang met hem mee.

Een vrouw zingt over hem:
"Elke dag praat iemand tegen me over jou
in een poging om de pijn in het binnenste van mijn ziel weg te halen
Elke dag praat iemand tegen me over jou
in een poging om me uit te leggen dat jij niet terugkeert."

Even later zingt hij over de zevende dag:
"Op de shabbath zal ik de levende God prijzen
de God van mijn redding, en ik zal offers van kruiden maken
op de dag dat mijn tempel terug keert."

Ik heb je nooit ontmoet. Maar ik ben in jouw land geweest. Ik heb op de stenen gelopen waar jij liep, de blauwe lucht bekeken die jij zo vaak ziet, ik heb afgevraagd waar de regen bleef, de regen die zo nodig is. En ik heb een muur gezien van de tempel.

In mijn keukenkastje staan kruiden. De kruiden van weemoed.



De songteksten zijn zeer vrij vertaald uit 'Cada Dia' en 'Be'yom Shabbath' Idan Raichel.