Het Pianostuk

Urenlang doet iemand zijn best en dat kan geen van de buren ontgaan. De ijver is in het begin nog ontroerend, maar na enkele uren gaat dat over in een weeïg gevoel in de maagstreek en na een tijdje ben je gewoon misselijk.

Bij alle buren gaan ineens gelijk de stoppen door. Daar staan we dan voor nummer 91. We hebben nog niks gezegd, maar zo aan de ijzige gezichten te zien weten we van elkaar dat we niet langskomen voor een bakje koffie. De deur gaat open en daar staat ze dan. Alle blikken richten zich telijkertijd naar beneden. Daar staat ze, een kind. "Is je moeder ook aanwezig?" probeert Henk van 87. "Ze is boven!" Ze roept heel hard "mama, het is voor jou!" en gaat weer naar binnen. Terwijl we iemand de trap af horen komen, horen we nu van heel dichtbij het misselijkmakende deuntje. Het is dus niet de moeder die het onheil in onze magen aanricht.

De vrouw fronst haar wenkbrauwen en kijkt naar alle mensen van het groepje. "Mevrouw....!" Ans kan zich niet inhouden, "dit kan écht niet! De muren hier zijn heel erg dun en het geluid draagt enorm in deze wijk!" Haar ogen sperren zich wijd open. Dit was geloof ik niet helemaal het welkom wat onze nieuwe buurvrouw had verwacht. Ik probeer me een beetje kleiner te maken en verdekt op te stellen achter Marga. Maar dat mag niet baten. Even wordt haar blik gepeperd. Oei, hier gaan slachtoffers vallen denk ik.

Dat duurt niet lang, want dan doet ze de deur wijd open en zegt uitnodigend "kom maar even binnen!" We kijken elkaar aan. Ik zeg "leuk!" en schiet langs Marga en Ans. "Gezellig!" De anderen schuifelen schoorvoetend achter me aan. "Ik zal me even netjes voorstellen: Jeanne Magali van Hiernaast. Ik ben pianolerares." Dat verklaart een hoop. "Bakje koffie, buren?" We knikken zwijgend. "Koekje erbij?" ook dat laten we ons niet ontzeggen. Ik moet zeggen, het klinkt toch anders als je er koffie bij krijgt.

Even later houdt het meisje op. "Hoe heet ze?" vraag ik. "Elise!" lacht de mama trots. "Naar het pianostuk!" roept Marga opgewonden, alsof ze een schat ontdekt. Dan wordt er aangebeld. Jeanne Magali doet open en een niet onaantrekkelijke jonge man komt binnen. Van de vrouwelijke buren valt de onderlip accuut naar beneden. "Ga maar vast beginnen, Claude!" zegt ze. En ook hij begint hetzelfde te spelen. Maar deze keer houden we onze adem in. "Dát is nog eens een pianostuk!" fluistert Ans vol bewondering.

Für Elise. Ik verdenk Ludwig van Beethoven ervan dat dat stuk gewoon een staaltje wrange componistenhumor is.