Afscheid van een 94 - jarige

Sinds een paar maanden doe ik bezoekwerk in een groot plaatselijk bejaardenhuis.
Ik heb zo'n stuk of vijftien namen op m'n bezoeklijstje staan
en om de twee of drie weken doe ik hen een bezoekje aan.
Voor de derde keer kwam ik bij mevrouw N., lid van de gereformeerde gemeente
en zéér oud.
Ik had het idee dat er bij haar iets van herkenning door brak toen ik voor de derde
keer m'n gezicht liet zien.
We praten over koetjes en kalfjes,
voor zover je van een 'gewone conversatie' kunt spreken.
Ik heb geen hogere pretentie dan om aanwezig te zijn.
Soms lees ik een gedicht voor;
een andere keer sluit ik af met een gebed; al wat me zoal in gedachten komt.
Na tien minuten bood mevrouw N. me een kopje koffie aan.
Spontaan reageerde ik met: 'Ja, dat lust ik wel'.
Zij stiefelde naar haar keukentje en deed haar best om koffie te zetten.
Na een kwartier dacht ik: 'Zal ik het nou maar over nemen?'
'Nee', dacht ik, 'wacht nog maar even'.
Ik wil niet al te betuttelend over komen.
Een half uur wachten hield ik vol.
Tijdens dat halve uur gingen de lichtjes bij het aanrecht
wel vijftien keer aan en uit.
Na dertig minuten ben ik maar bij haar gaan staan;
nam het vriendelijk van haar over;
- er moest nog een kleine strijd gestreden worden -
en de koffie was binnen vijf minuten klaar.
Wat wil je ook met zo'n Senseo-apparaat.....
Ik bleef nog twintig minuten plakken.
En toen werd het tijd om weer afscheid te nemen.
Mevrouw N. woont aan het eind van een héél lange gang.
Met haar rollator liep ze zachtjes achter me aan
en toen ik weg ging bleef ze achter bij de deur van haar woninkje.
Halverwege de gang dacht ik: 'even omkijken'.
En daar stond ze nog om me uit te wuiven.
Ik wuifde terug.
Bij het trappenhuis aangekomen dacht ik: 'Nog één keer omkijken...'
Daar stond ze nog.
We letten op elkaar.
Een afscheidsritueel is heel belangrijk voor bejaarde mensen.
Zij stak haar hand op.
Ik stak m'n hand op en..... we wuifden naar elkaar.
Toen dook ik het trappenhuis in.