Op bezoek bij mijnheer X

Gisteren kwam ik op bezoek bij mijnheer X.
Ik was die dag al twee keer eerder bij hem langs geweest en trof hem niet thuis.
Om vier uur 's middags liep ik opnieuw bij hem naar binnen en opende de deur van z'n slaapkamer. Hij werd meteen wakker en vroeg me of ik op hem wilde wachten in de woonkamer.
Daar kwam hij aan in z'n kamerjas: 89 jaar, hardhorend; geen enkel levend familielid
die hem nog opzoekt. Vijf jaar geleden kwam hij nog bij me in de boekwinkel. Nu heeft hij daar geen herinnering meer aan.

Als we tegenover elkaar plaats nemen, vertelt hij over z'n jonge jaren.
In Utrecht en in Amsterdam studeerde hij voor predikant.
Dat ambt heeft hij ook enkele jaren uitgeoefend. Hij is nooit getrouwd geweest.
Mijnheer X leeft nog slechts vanuit de herinneringen.
Ik kan amper tot hem doordringen, mede omdat hij zo stokdoof is.
Bij een vorig bezoek vroeg ik hem of hij nog wel bad.
Hij zei dat hij getrouw bij het opstaan 's morgens z'n ochtendgebed deed
en voor het slapen gaan 's avonds, z'n avondgebed.
Toen ik na dat eerste bezoek bij hem wegging, groette hij me met: 'Dag dominee'.
Ik heb het er maar bij gelaten.

Vroeger had ik graag dominee of zendeling willen worden, maar toendertijd ontbrak het me aan de capaciteiten. Nu bezoek ik 'oudjes', en het geeft me veel voldoening.
Ik denk aan die tekst: 'Wat is de mens, dat Gij zijner gedenkt?'
Voor negentig procent luister ik alleen maar naar de verhalen.
De verhalen over wat er zeventig of tachtig jaar geleden gebeurde.
Ik ontmoet ook 'oudjes' die leven vanuit een grote geestelijke toerwijding.
Een lieve oude dame draagt in het tehuis aktief het evangelie uit en bidt voor de mensen van de etage waar ze woont.
Vanmiddag ga ik op bezoek bij een blinde mijnheer, vlak bij me in de buurt.
Het wordt m'n derde bezoek en vanmiddag zal ik hem vragen of hij het goed vindt dat we elkaar tutoyeren. Bij het tweede bezoek merkte ik dat hij mijn gezelschap
prettig vond.

Zesenveertig jaar geleden, toen ik nog student was op een bijbelschool, droomde ik er van dat de mensen onder m'n gehoor bij bosjes ter aarde zouden vallen en God om genade voor hun redding zouden smeken.
Ik was altijd een dromer en ik kende mezelf nog niet.
Ik heb geleerd te luisteren en af en toe heb ik de mensen lief en leef met hen mee.
Het zijn er slechts enkelen, één of twee.
En ik heb zèlf vrede in mijn ziel.