Bij de tandarts

Tijdens m'n tienerjaren deelde ik m'n leven in in kleinere - en grotere gevarenzônes.
Eén van de ergste dingen die je als tiener te verwerken kreeg, was het bezoek aan de tandarts. Vijfenvijftig jaar geleden was het ongeveer de eerste keer in m'n leven dat ik plaats nam op zo'n martelstoel.
Voor m'n zestiende legden enkele kiezen het loodje; ze waren niet meer te redden.
Met de moderne technieken van nu was het misschien anders gelopen.
Die eerste tandarts heette Knol. Het was ook echt een knolle-dokter. Ik bewaar niet de meest plezierige herinneringen aan hem.

Na m'n zestigste levensjaar ben ik geleidelijk aan volwassen geworden.
Tandartsbezoek is inmiddels een gewoon terugkerend integraal onderdeel van m'n leven geworden.
Je bent tenslotte een man en mannen zijn niet kleinzerig. Althans, dat horen ze niet te zijn. Enfin, als je eenmaal volwassen bent, dan ga je zonder gezeur op z'n minst éénmaal per jaar naar de tandarts.

De laatste vijf jaar heb ik het geluk gehad, dat bij die jaarlijkse contrôle het leed beperkt bleef tot het verwijderen van tandsteen.
Een maand geleden bezochten mijn vrouw en ik mijnheer Gadella voor de jaarlijkse contrôle. Gisa had geluk; ik moest echter weer terug komen.
Vanmorgen, woensdag, 17 november, 11. uur 05 was het zover.
De vulling van een kies moest vervangen worden.
Daar lig je dan in die gemakkelijke stoel.

Overigens moet ik eerlijk toegeven dat we een heel vriendelijke tandarts hebben;
al bijna vijfentwintig jaar dezelfde vriendelijke tandarts. Heel anders als die tandarts Knol van vijfenvijftig jaar geleden. Misschien was die man in z'n vroegere carrière wel beul geweest. Het kan ook wezen dat in de loop der jaren onze herinneringen aan de trauma's van vroeger zich enigermate gaan vervormen.

Al ben je dan achtenzestig jaar, ik heb nooit helemaal mijn zenuwen onder controle. Na enkele minuten komt die ellendige kriebelhoest naar boven.
Of je nu wilt of niet, je mòet hoesten. En soms wel meerdere keren. En je wilt de tandarts ook niet in z'n gezicht hoesten. Dat is niet beleefd.
Echt, zo'n volle vijfentwintig minuten lig je daar met een open mond en tijdens de behandeling moet je wel tien of twintig keer hevig slikken. En ondertussen denk je dat de tandarts misschien wel zal vinden, dat jij je een beetje aanstelt.
Maar ten gunste van de man, ik heb nooit enige mate van ergernis ervaren, als ik gedurende al die tijd m'n uiterste best deed om te overleven.
Elf uur, 35 minuten......
Het is voorbij. Wij nemen afscheid van elkaar. We drukken elkaar de hand.
Ik heb het weer overleefd. Volgend najaar zie ik wel weer verder.
Ik vind van mezelf dat ik best flink ben geweest. Dat vindt mijn vrouw ook.
Met blijde verwachting kan ik de komst van Sint Nicolaas tegemoet zien.
Lang leve de tandarts.