Toen ik nog vrijgezel was

We hebben het zo over negentienhonderd vijfenzestig.
Ik woonde op een bovenkamertje aan de Heemsteedse Dreef in Heemstede.
Ik werkte als groepsleider in een grote protestants-christelijke instelling waar
epilepsie-patiënten werden opgenomen.
Met de dienstrooster van toen moet je nu niet meer voor de dag komen.
Onvoordelige uren-combinaties als b.v. werken tussen 7.00 en 9.00 uur;
12.00 en 13.00 uur; 18.00 en 21.00 uur.
Omdat je meestal de avonden moest werken had ik wel eens medelijden met mezelf omdat je zo weinig toe kwam aan het uitgaansleven. En ik wilde zo wanhopig graag een leuke meid leren kennen.

Al zeg ik het zelf, in die dagen was ik best wel een enthousiaste jonge man. Misschien een beetje apart, maar de mensen van onze kerk mochten me wel.
Ik had er een gewoonte van gemaakt om met regelmaat de oudere zusters van onze kerk met een bezoek te vereren: weduwen en wat dies meer zij. Als je ver van jouw ouderlijk huis woont, dan is het een heerlijkheid om overal jouw adresjes te hebben waar je welkom bent.

Het is nu vijfenveertig jaar later in de tijd. Afgelopen week bracht ik een bezoek aan een grote bejaarden-instelling in onze woonplaats. Ik meldde me aan bij de vrijwilligers-centrale. Nu ik nog fris en goed ter been ben, ga ik er een begin mee maken wekelijks enkele ouderen te bezoeken. Ik heb er zin in.

In het achterliggende jaar moest ik twee keer een kleine operatieve ingreep ondergaan. En ik realiseer me: ons leven is vergankelijk. Bewust ouder worden in relatie met oudere mensen als ik zelf. Dan kun je heerlijk relativeren.
In januari start ik met een ongeveer twee maanden durende training voor vrijwilligers in de terminale zorg. Ik vind het allemaal heel spannend. Maar tegelijk wil ik werken vanuit een diep besef van piëteit, van eerbied.
Misschien horen dit soort vertelsels wel niet op een dating-site. In elk geval, een beetje vreemd. Het is maar, dat je het weet.