Wie houdt er eigenlijk van jou?

Jouw vader is enkele jaren geleden opgenomen in een verzorgingstehuis.
Moeder woont nog zelfstandig.
Met haar rollator kan ze nog redelijk zelfstandig functioneren;
vader dementeert lichtelijk.
Dikwijls realiseer jij je dat er geen veilig nest meer is waarop je terug kunt vallen.

Woont het geluk dan in jezelf?
Of, ontleen jij jouw geluk aan jouw omgeving?
Hoewel je het niet zo graag durft toe te geven, worstel je dikwijls met jouw identiteit.
Wat en wie stel ik nu eigenlijk voor?
Je bekijkt je voortdurend door de ogen van anderen.

Nu jouw beste vriendin met vakantie is,
ontbreekt het je aan een adresje waar je zo maar, ongevraagd, binnen kunt vallen.
Jouw verlangen naar spontane hartelijkheid is onbegrensd.
Als je vrijdagavond afrekent bij de cassière van de supermarkt, wordt het je niet meegegeven. Heel onpersoonlijk zegt de juffrouw aan de kassa,
terwijl ze in het luchtledige kijkt: 'En nog een prettige dag vandaag....'
Binnensmonds mompel je: 'Van 't zelfde'.

Je trakteert jezelf vanavond op een extra glas wijn, zodat je 's avonds tegen elven
lekker doezelig het bed in kunt schieten.
Dat moeilijke lastige leven waar jezelf niet om gevaargd hebt.
Wat zou je graag sterke armen om je heen willen voelen
van iemand die je knuffelt en om je geeft, gewoon omdat jij 'jij' bent.

Als jij in zo'n licht melancholieke stemming verkeert,
probeer jij bewust jouw gedachten een andere kant op te sturen.
Je bent wars van zelfmedelijden.
Gelukkig zijn er nog heel wat leuke dingen in jouw leven
waaraan je plezier en zingeving aan ontleent.
Maar vandaag wil het even niet vlotten.
Het valt ook niet altijd mee om 'sterk' te zijn en...... je niet te laten kennen.

Voor 't slapen gaan fluister je nog stilletjes in jezelf:

'Houdt Gij mijn handen beideWeest Gij mijn vast geleide
op 't smalle pad.
Alleen kan ik niet verder,
geen enk'le schreê.
Neem trouwe Zieleherder
mij arme, meê.

met kracht omvat.

En dan duurt het niet lang meer, dat jij, door slaap overmant,
weg zinkt in vergetelheid.