Ik zal ze weer ontmoeten

Ik zal ze weer zien .......
Ik zal ze weer ontmoeten ......
Berend was tijdens z'n aardse leven boeren-landarbeider.
Z'n vrouw Roelie, huisvrouw, zonder beroep.
Vijfenzestig jaar geleden waren ze onze buren, ergens in een dorpje in Noord Oost Overijssel.
Toen ik twee jaar was raakte ik door een ongeluk het topje van m'n linker duim kwijt.
Berend zei toen tegen m'n moeder: 'Vrouw Seinen, oen zeune
zal nooit meer mit de schuppe kunn'n warken'.

Later verhuisden hij en z'n vrouw naar een woning
verderop in het dorp.
Berend en z'n vrouw werden 'krachtdadig bekeerd',
en sloten zich aan bij de baptistenkerk in Coevorden.
Ik leerde hen écht kennen toen ik vijftien jaar oud was.
In die tijd onderging ik ervaringen, waardoor het geloof
in God en in Jezus Christus de krachtigste impact voor
m'n leven zouden worden.
En opnieuw kruisten onze levens elkaar.
Die van Berend en Roelie en die van mij.
In die tijd waren ze zeker 35 jaar ouder dan ik.
Hun huwelijk bleef kinderloos.
Hoewel ik uit een prima gezin kom, ging ik hen als het ware
ervaren als twee vervangende ouders.
Hun liefde tot Jezus was zò sprankelend en fris
en mijn dorst om meer van dit fantastische geloof te weten
was niet te stillen.
Als ik bij hen op bezoek kwam, hoefde ik nooit een afspraak
te maken.

Waar het hart vol van is, daar stroomt de mond van over.
Dit werd de werkelijkheid van talloze ontmoetingen.
Nu ik meer de tijd krijg om aan allerlei mensen
terug te denken, realiseer ik me, dat ik hen weer
ontmoeten zal!
Oude zuster Vetter zal daar ook bij zijn.
Zuster Vetter woonde boven het gebouw van de Immanuël-kapel
in Haarlem. Vroeger was zij met haar man Nico zendeling
geweest in Zuid Amerika.
Wat genoot ik van m'n bezoekjes aan haar,
die krachtige, godvrezende bejaarde vrouw.
Ik noem haar 'zuster' omdat in het kerkgenootschap
waar ik kwam, de mensen elkaar spontaan broeder en zuster
noemden.

Inmiddels was ik wel acht jaar ouder geworden
en ik werkte als groepsleider in een grote inrichting
voor epilepsie-patiënten in Heemstede.
Op mijn vrije dagen en in m'n vrije uren
had ik zo m'n adresjes van de kerk waar ik altijd van harte welkom was.

Ik heb een aangeboren talent om me door oudere zusters
te laten verwennen en ik was voor deze mensen wellicht
aangenaam gezelschap.
Onder hen bevond zich ook zuster Paulien,
een oude diacones die woonde aan een binnenhofje
op het Klein Heiligland in Haarlem.
In onze woonkamer staat nog een mooie eikenhouten
boekenkast, die we van haar kado kregen.
Herinneringen aan mensen van meer dan veertig jaar geleden.

Ik denk niet meer in de trant van:
'Hoe zou het met ze zijn?'
Nee, ze zijn allemaal dood.
Of.....toch niet ?
Nee, integendeel: ze leven meer dan dat ze vroeger ooit geleefd hebben.
En al die interessante mensen, van wie ik gehouden heb,
zal ik weer zien.
De gouden draad in al die ontmoetingen was de liefde tot
Jezus, die ons met elkaar verbond.