De tijd van Elia

Opgewekt zingen ze, heel blij zelfs. De handen zijn geheven. Sommigen hebben hun ogen dicht, anderen kijken omhoog.

Zouden ze wel weten wat ze zingen? Het lijkt wel alsof ze het geweldig vinden. Misschien is het ook wel geweldig. Maar de tijd die mij in herinnering komt is dat niet.

Alsof ik erbij was geweest, zo voel ik het door mijn botten trekken. De teleurstelling. Was de Heer niet machtig? Op die berg had Hij toch laten zien wie er écht regeert? En had Hij na al die droogte het laten regenen?

En toch slaat Elia op de vlucht. Het is niet echt een geweldige tijd. Een uiterst goddeloze man is aan de macht, en degene die de broek aan heeft is zijn zeer wrede echtgenote. Eentje van het slechtste soort. Ze heeft het gemunt op de mensen die de God van Israël dienen. Profeten zijn niet veilig voor haar.

En als ze hoort wat Elia's God heeft gedaan, moet hij het ontgelden. Geen wonder dat Elia vlucht. Hij is bang:

"Elia werd bang en vluchtte om zijn leven te redden. Bij Berseba in Juda aangekomen liet hij zijn knecht achter en zelf trok hij één dagreis ver de woestijn in. Daar ging hij onder een bremstruik zitten, verlangend naar de dood, en zei: ‘Het is genoeg geweest, HEER. Neem mijn leven, want ik ben niet beter dan mijn voorouders.’" (1 Kon. 19:3,4)

Maar het is zijn tijd nog niet. Hij heeft nog een taak en hij moet zijn opvolger nog roepen. Stuurde de Heer eerder raven, nu stuurt Hij een engel om hem van eten te voorzien. Geen luxe, maar water en brood.

Daar denk ik aan als "These are the days of Elijah" wordt gezongen. Maar vooral aan dat - ook al zijn er nog maar weinig mensen die de Heer dienen - dat Hij altijd uitkomst zal geven. En misschien zijn ze daarom zo blij, de mensen die het zingen. Ik weet het niet, maar ik weet waarom ik glimlach als ik een kraai zie. Die doet me denken aan een raaf, en dat doet me denken aan Elia. En dat hij eigenlijk wel mijn "held" is uit het Oude Testament, als je dat zo mag zeggen. Al zou ik niet met hem willen ruilen...